Αναμασάω Τις Αναμνήσεις
Αναμασάω τις αναμνήσεις
σα να΄ταν ξεροψημένη κόρα ψωμιού.
Πείθω τον εαυτό μου
πως έχω ένα ζεστό ζυμωτό ψωμί …όλο δικό μου.
Μπορώ να το φάω
να το κομματιάσω …να το μοιράσω
ή ακόμη καλύτερα να το φυλάξω.
Προμήθειες για μια ζωή
που την έκλεψε για πάντα η σιωπή.
Κόβω και αναμασάω …
μπουκιές μικρές και μεγάλες
μπουκιές βουτηγμένες στην ηδονή και στο γάλα
μπουκιές που θα χορτάσουν μια τρελή
και μια αγέλη που ουρλιάζει κάθε αυγή.
Ο ήχος πάντα εκεί
σαν από ένα ξεροψημένο ζυμωτό ψωμί,
να μου θυμίζει πως ακόμα είμαι ζωντανή.
Απτόητη συνεχίζω …ν΄αναμασάω αναμνήσεις
Φιλιά που γέμισαν το κορμί σημάδια
τώρα η θύμηση τους χαρακώνει την καρδιά.
Χάδια που με ταξίδεψαν …ψηλά …στα ουράνια τα ιερά
τώρα ούτε η σκέψη δεν τα φτάνει …τόσο ψηλά
Αγκαλιές που σφράγισαν …ζωές
που ζέσταναν το κορμί και τη ψυχή
τώρα στέκονται ψυχρές …σαν παγοκολόνες-θεατές.
Τίποτε άλλο δε μου απόμεινε, αναμασάω αναμνήσεις
Κλείνω τα μάτια και μασάω
Μια ακόμη μπουκιά
Μια ακόμη ανάμνηση με σένα αγκαλιά
Είναι ζεστή …τραγανή …
πασπαλισμένη ρίγανη-αλάτι, που τόσο αγαπώ.
Αρνούμαι να την καταπιώ …
Το πολύ πολύ αν συνεχίσω …να πνιγώ …
©2023 Μαρία Σταυρίδου
