Λ ι ώ ν ω . . .

Λιώνω…

Αισθάνομαι πως λάθη και θυμός

διεισδύουν μέσα μου σαν παράσιτα.

Τα νιώθω…

μου κατατρώνε τα σωθικά,

μου αλλοιώνουν τη σκέψη, τα ‘θέλω’, τη χαρά,

που σβήνει κάθε μέρα και φεύγει μακριά.

Παλεύω να κρατηθώ όρθια

να σταθώ απέναντι σου, άξια αντίπαλος.

Να υπερασπιστώ την αγάπη μας

Να δικαιώσω τους πόθους που ανταλλάξαμε

Να κανακέψω τους φόβους που θάψαμε

Να γίνω μια τελευταία φορά το ταίρι της ψυχής σου,

η συνέχεια της αναπνοής σου.

Πόσο περίεργο…

τα κύτταρα έχουν παραδοθεί

στην πιο αφύσικη αποσύνθεση, σε θάνατο-καταστροφή.

Πεθαίνει η σκέψη

Πεθαίνουν τα κύτταρα

Πεθαίνει και η ψυχή

Εσύ… πάντα καθισμένος στη σιωπή,

ν΄αφήνεσαι σε μια αίσθηση

πως όλα έχουν σβηστεί,

μια ζωή κενή, μια σκέψη θολή, μια αγκαλιά αγκαθωτή.

Ποιον να υπερασπιστώ και γιατί;

Λιώνω…

σαν να μου βάλανε φωτιά οι ένοικοι αυτού του κόσμου

που τόλμησα να διεκδικήσω μια αγάπη και μια ψυχή…

©2023 Μαρία Σταυρίδου

Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα