Α β ο ή θ η τ η
Αβοήθητη …
Κάθε την ώρα που ξεκινάνε τη μουρμούρα
εκείνοι οι πνιγμένοι ψίθυροι στα σωθικά
αισθάνομαι αβοήθητη …
Είναι αδύνατο να σταματήσω το κλάμα τους
την ακούραστη νότα της θλίψης που μοιρολογάει,
σαν μαυροφορεμένη μοιρολογίστρα,
που κλαίει δυνατά για να ζητήσει πιο πολλά φλουριά
Έρχονται στιγμές που θέλω να καταστρέψω τα τύμπανα της ακοής,
να τα σουβλίσω …
Θυσία αναγκαία για λίγες στιγμές απόλυτης νεκρικής σιγής
Δειλιάζω …και ας ξέρω …
καλύτερα σημαδεμένη …παράλυτη
παρά μια προδομένη ερωμένη
που διώχθηκε από το κρεβάτι της σαρκικής ζωής
μαζί με τις κραυγές της ηδονής
Κάθε ψίθυρος μια μαχαιριά
μια παράδοση ορμητική στους πόθους
στη λύτρωση …σε δυο μάτια μελιά
Μια ασταμάτητη βαβούρα
το πήγαινε και έλα δυο κορμιών
που παλεύουν να χορτάσουν από αζύμωτο χυλό
Αβοήθητη …
όσο οι ψίθυροι επιμένουν στο τραγούδι
που χάραξες πάνω στο κορμί μου,
μέσα στην τρέλα της ψυχής μου,
εγώ θα αισθάνομαι …. Αβοήθητη …
©2022 Μαρία Σταυρίδου
