Επιτέλους Σιωπή
Επιτέλους σιωπή …
αποκοιμήθηκαν οι σκέψεις …αποκοιμήθηκε η ορμή
η αχαρακτήριστη τρελή φωνή
που δε σταματά στιγμή να μου μιλά
να σκορπάει ψιθύρους που γεννούν θυμό
για βιαστικές αγκαλιές πίσω από τους θάμνους
δίπλα στις ανθισμένες τριανταφυλλιές
που συνήθιζες να τις ‘αδειάζεις’
για να μοιράζεις σε βιαστικούς διαβάτες
ενθύμια μιας κόκκινης αγκαλιάς
Κάνω σιγά μη ξυπνήσει απότομα
κρατάω ανάσα …νανουρίζω λαχτάρα
επιτρέπω τη θύμηση να σε φέρει κοντά
Δε θα μιλήσω …δε θα κουνηθώ
ένα βουβό άγαλμα χαρισμένο σ΄απάνθρωπο θεό
που τιμώρησε μια θνητή και έναν ημίθεο γιό
που ονειρεύτηκαν ένα μικρό Βασίλειο στον ουρανό
Επιτέλους σιωπή …και ας είναι μόνο για λίγο …
τόσο όσο να προλάβει να γεμίσει η χούφτα βροχή …
Maria Stavridou
