Η Ώρα Η Δική Μου
Η ώρα η πραγματικά δική μου είναι εκείνη
που οι Άγγελοι ακόμη ξεκουράζονται
πριν ξεκινήσει περίπολος για τη σωτηρία των αθώων
Είναι η στιγμή που τα πετούμενα του Ουρανού
έχουν αποτραβηχτεί στις φωλιές τους
πριν βγουν σεργιάνι τα Δαιμόνια
είναι η ώρα που οι πεταλούδες έχουν ήδη κρυφτεί
κάτω από τα νυχτολούλουδα
ενώ ο Κέρβερος ακόμη χουζουρεύει στην αγκαλιά του κύρη του
Η δική μου ώρα είναι
όταν το δικό σου φως παραδίνεται στο δικό μου σκοτάδι
όταν η χαρά της δημιουργίας μαραίνεται
οι φωνές των παιδιών σιωπούν
το τραγούδι της θάλασσας αγριεύει
ο αέρας γεμίζει μουγκρητά θεριών και σκοτεινές απειλές
Ελεύθερη μπορώ τότε να βγάλω το ξένο ρούχο που μου φόρεσαν
να ντυθώ στ΄αγαπημένα μαύρα
και να θρηνήσω έτσι όπως μόνο εγώ ξέρω την αγάπη μου
Θυμωμένη αφαιρώ το χαρούμενο προσωπείο με της βροχής τ΄απόνερα
και αφήνω την οργή και τον πόνο να πλάσουν το πρόσωπο το γερασμένο
Εκείνη την ώρα δεν είμαι αναγκασμένη να είμαι κόρη κανενός …
μάνα ή σύντροφος …
εκείνη τη μαύρη ώρα είμαι μονάχα η Μάγισσα
που τόλμησες ν΄αγγίξεις …
Είναι η ώρα που οι Δαίμονες με προσκυνάνε
και οι κατάρες στριφογυρίζουν γύρω μου σαν αλογόμυγες
η ώρα που η δύναμη μου επιστρέφει
που η μαγεία καρπώνεται το απόλυτο σκοτάδι
που τα δάκρυα γεμίζουν αίμα …
που οι φωνές μεταμορφώνονται σε κραυγές απελπισίας
που τα θύματα κρύβονται φοβισμένα από τους θύτες
που η ψυχή σου κινδυνεύει από τη δική μου
Καταραμένη ώρα …η ώρα που έχω τη δύναμη
να σκοτώσω ακόμη και την ίδια μου τη ψυχή …εσένα …
Maria Stavridou
