Η Σωρεία Των Λαθών
Φοβισμένος . . .
εκεί σε μια γωνιά,
σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης με το Εγώ μου,
το ανήθικο κομμάτι του ‘Σ΄αγαπώ’ μου.
Μετράω λάθη και εγωισμούς,
μαζεύω άδικες κρίσεις,
κρύβω αποφάσεις και εκείνο το σκοτωμένο
‘Έχω δίκιο μόνο εγώ!’.
Ένας χαμένος πόλεμος . . .
υπαίτιος μόνο εγώ.
Ατελείωτη η σωρεία των λαθών,
χαρισμένη στον ηττημένο των φιλιών.
Στον στρατηγό των χαμένων ευκαιριών
Στον πολεμοχαρή εραστή
των διωγμένων ηδονών
Σ΄αυτόν
που λάβωσε την αγάπη από ντροπή,
από ανασφάλεια,
από κείνην,
την διαολεμένα εγωιστική, ανδρική τιμή.
Παράσημο,
βαφτισμένο στα δάκρυα μιας ψυχής
μιας θρησκείας αλλοτινής,
η σωρεία των λαθών . . .
Οι πληγές των βιαστικών επιλογών
Τα τραύματα των αθώων χαδιών
Οι αναστεναγμοί που πνίγηκαν
μέσα στις σφαίρες, στις μαχαιριές,
στο χορό των νεκρών στιγμών.
Νικητής αιχμάλωτος
στο στρατόπεδο της μοναξιάς
Ηττημένος . . .
παραδομένος σε μια ψεύτικη αγκαλιά.
Γύρω μου τα πάντα ψιθυρίζουν ασταμάτητα
τον ύμνο της χαμένης πατρίδας,
ενώ τα μάτια δακρυσμένα,
αντικρύζουν μοναχά τη σωρεία των λαθών …
Maria Stavridou
