Η Τελευταία Νύχτα Πριν το 'Αντίο' . . .
Και όμως το ήξερα …το ένιωθα …θα μου πεις ακούγομαι τόσο πολύ υπερβολική …μπορεί …αυτό που θα κρατήσω ως ανάμνηση στη θύμηση μου, είναι εκείνο το αίσθημα πως το τέλος πια βρισκόταν μπροστά μας …αν σηκώναμε το βλέμμα θα το βλέπαμε να μας γνέθει ντυμένο στα μαύρα …
Ήρθες λίγο πριν της εννέα, ντυμένος στα γκρι, με δυο μάτια που έκαναν τ΄αδύνατα δυνατά να μην με συναντήσουν, να μη ξεκουραστούν πάνω μου, να μην αναγνωρίσουν τη δίψα μου να γευτώ ξανά τα φιλιά του. Ασυναίσθητα κοίταξα το ρολόι, το ήξερα πως ήταν ο πιο σκοτεινός, ο πιο αλύγιστος εχθρός μου …το ξημέρωμα δεν θ΄αργούσε, θα ερχόταν όπως πάντα στην ώρα του και τότε θα έφευγες …και αυτή τη φορά θα ήταν για πάντα …
Κάπνιζες νευρικά το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ενώ τα χείλη σου σα να πάλευαν για να συγκρατήσουν τις λέξεις. Το ένιωθα, εκείνη ειδικά τη βραδιά δεν ήθελες να βγουν ελεύθερες, να εξομολογηθούν όλα τα μυστικά που έκρυβαν. Ήπιαμε ένα παλιό κόκκινο κρασί και για πρώτη φορά καπνίσαμε παρέα. Κάναμε ότι ήταν δυνατό να ‘θολώσει’ η ατμόσφαιρα ανάμεσα μας, θα φορεθούν οι μεθυσμένες ματιές, ν΄αφεθούν οι ζαλισμένες σκέψεις … Είχαμε και οι δυο την ανάγκη να εμπιστευτούμε τη σιωπή. Έρχονται κάποιες στιγμές που ακόμη και οι λέξεις χάνουν τη δύναμη τους, μαραίνονται, σαν ταλαιπωρημένα από την άσχημη ζωή κορμιά, που το μόνο που αποζητούν είναι μια ζεστή γωνιά.
Βρήκαμε τη ζεστή γωνιά ανάμεσα στα χάδια, που με τα πιο αργά βήματα αυτού του κόσμου, άρχισαν να δηλώνουν παρουσία …γλυκές διαδρομές πάνω στο παγωμένο μου κορμί, που μάταια δοκίμασε να το ζεστάνει το κρασί. Κρύφτηκα μέσα στην αγκαλιά σου τρέμοντας …κι όμως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα παρέμενα ψύχραιμη …αλήθεια σου λέω …το ήθελα …το είχα ανάγκη να φανώ δυνατή στα μάτια σου … Μαζί σου ήθελα να πάρεις μια εικόνα ξεχωριστή, μια γυναίκα που σου δόθηκε για μια τελευταία φορά, ένα κορμί που παραδόθηκε απλώς για να σου πει ‘αντίο’ …
Δε ξέρω που ακριβώς χάθηκε εκείνη η περιβόητη ψυχραιμία …ίσως ανάμεσα στις γωνιές που κρεβατιού, στα υγρά σεντόνια που δώσαν καταφύγιο στα δάκρυα μου, στις ανάσες που άφηναν τα δυο κορμιά λίγο πριν παραδοθούν στον χορό των αισθήσεων, στους ψιθύρους που τελικά δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν …
Σιωπή …
Έγινε τελικά η πιο αγαπημένη μου αδελφή …τι να πεις όταν όλες οι αποφάσεις έχουν παρθεί …όταν ο έρωτας τελικά υπολογίζεται …λειψός …ανεπαρκής …
Έμεινα παραδομένη σ΄εκείνη την ιερή ένωση που κράτησε τόσο λίγο …τόσο διαολεμένα λίγο …ακόμη και τα κορμιά μας τα ένιωσα κουρασμένα εκείνη τη βραδιά …εκείνη την τελευταία βραδιά που θα΄πρεπε να είναι ποτισμένα από μια αστείρευτη λατρεία.
Για πρώτη φορά αισθανόμουν εγκλωβισμένη ανάμεσα στο ‘πρέπει’ και στο ‘θέλω’ …έπρεπε να σ΄αφήσω να φύγεις …ήθελα να σε κρατήσω σφιχτά πάνω μου …αν γινόταν για πάντα …
Δε γινόταν …και το ήξερα …το ένιωθα όταν αντίκρυζα τα μάτια σου, όταν επέτρεπες την αλήθεια της ψυχής σου να φανερωθεί. Ναι, μ΄είχες αγαπήσει, με τον δικό σου τρόπο …μ΄εκείνον τον ανάλαφρο ανδρικό τρόπο, που δεν θ΄αφήσει χαρακιά στη καρδιά, απλώς μια γλυκανάλατη γεύση στις αναμνήσεις, που χρόνο με τον χρόνο θα ξεθωριάζουν …
Τουλάχιστον μου επέτρεψες να γίνω η πριγκίπισσα σου, στην τελευταία πράξη αυτού του μονόπρακτου …με συνόδεψες ιπποτικά στο σπίτι με το πρώτο χαμόγελο της χαραυγής, με κοίταξες όπως ο άπιστος εραστής στην τελευταία πράξη του δράματος και για μια στιγμή έσκυψες για ν΄αναγκάσεις τα χείλη να γράψουν το τέλος …
Δεν ήθελες δράματα και συγκινήσεις ….το κακό είναι πως εγώ δεν ήθελα ελεημοσύνες …
Όρθωσα το ανάστημα, φόρεσα το πιο ζεστό χαμόγελο στα χείλη και ανάγκασα το βλέμμα να σκληρύνει …
‘Εύχομαι να καταφέρεις να βρεις το όραμα σου …να γίνεις ευτυχισμένος και ν΄αγαπήσεις …τουλάχιστον για μια φορά αληθινά …δυνατά …τόσο που να μην μπορείς ν΄ανασάνεις μακριά της. Καλό ταξίδι αγάπη μου!’
Maria Stavridou
