Κ ρ ά τ α μ ε . . .
Κράτα με…
σαν να μπορείς να πάρεις αυτό το δαίμονα μακριά μου
σαν να μπορείς να το ξεσκίσεις, χίλια κομμάτια να το κάνεις
και να το μοιράσεις στα κοράκια… Άτυχα κοράκια!
Κράτα με σφιχτά…
Κάνε την ανάσα μου να τρομάξει, να σε φοβηθεί.
Ναι, καλύτερα να φοβάμαι εσένα, παρά το σκοτεινό επισκέπτη
που όρισαν οι άδικοι θεοί να φιλοξενηθεί στα σωθικά μου…
Κράτα με, σαν να εξαρτάται η ίδια η ζωή από τα δυο σου χέρια,
από τη δύναμη που θα αιχμαλωτίσεις το κορμί μου,
από τη λαχτάρα που τα δάχτυλα θα σφίξουν τα κύτταρα μου,
για να τα φυλακίσουν… για να τα κατακτήσουν.
Ας ήτανε για πάντα να ζω δίπλα από το χτύπο της καρδιάς σου,
ν΄αφεθώ στο χάδι της ζεστής θαλπωρής,
να λερωθώ από τον ιδρώτα του κορμιού σου,
που με θράσος αναδίδει κάθε στιγμή… ζωή.
Πολύτιμες, ιερές στιγμές,
που θα τις ράψω σαν κάλυμμά στα μάτια μου.
Ποιος να τολμήσει να τις αγγίξει, να τις διαγράψει;
Ούτε καν αυτός ο μισητός σκοτεινός,
που τόσο ύπουλα τρύπωσε μέσα μου.
Κράτα με και κάνε με να πιστέψω πως το αύριο μας ανήκει,
πως και αύριο το γέλιο σου θα είναι η ‘καλημέρα’ της ψυχής μου,
το χάδι σου ο γητευτής της ηδονής μου.
Ναι, φοβάμαι… η σιωπή το ξέρει… το νιώθει,
μ΄ακούει που σφίγγω τα δόντια για να μη βάλω τις φωνές,
για να μην καταραστώ τις μοίρες – σκληρές θεές.
Φοβάμαι ν΄αντικρύσω το πρόσωπο του, τη δύναμη του εγώ του
Βάλθηκε να μας χωρίσει και ένα ‘Γιατί;’ ξεκίνησε να με βασανίζει
Φοβάμαι ν΄ανέβω στου Γολγοθά την κορυφή
Φοβάμαι που η γυναικεία φύση πρέπει να θυσιαστεί
Γι΄αυτό,
κράτα με και μη μ΄αφήνεις, γίνε η σκιά να ξαποστάσω,
γίνε η πηγή να ξεδιψάσω, γίνε η ελπίδα που θα μ΄αγκαλιάσει,
γίνε η αγάπη, που τελικά θα με κρατήσει ζωντανή
έστω και για ένα φιλί…
Κράτα με…
©2024 Maria Stavridou
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
