Κ ά θ ε Φ ο ρ ά ...
Αφήνω το βλέμμα να ξεκουραστεί
να πάρει μια ανάσα …ν΄ανανεωθεί
Έχω ανάγκη να γεμίσω τη θύμηση εικόνες γεμάτες φως
ελπίδα …χαρά
Μόνο που δε ξέρω που να στρέψω το βλέμμα
για να τις χαϊδέψω τρυφερά
για να νιώσω τη γλύκα …τη δροσιά …
Κάθε φορά που δε σε βρίσκω στο πλάι μου
ο κόσμος αλλάζει προσωπείο …
σκοτεινιάζει …γίνεται μη φιλικός
ένας βίαιος γιατρός που με πονά …
που δεν έχει εργαλεία ή γιατρικά …
μόνο δυνατές κραυγές και μια τσάντα φίδια φαρμακερά.
Κάθε φορά που δε σε βρίσκω στο πλάι μου
το κορμί μου μουδιάζει …αλλάζει
γίνεται πιο μικρό …πιο ευάλωτο
εύθραυστο …θολό
Το αγγίζω και δεν το αναγνωρίζω
ενώ τα δάχτυλα αγωνιούν να το κρατήσουν ζεστό
έτοιμο να παραδοθεί σε μια θυσία και έναν έρωτα τρελό
Κάθε φορά που δε σε βρίσκω στο πλάι μου πονάω
κάθε προσπάθεια να σταθώ
να κρατηθώ μάταια γίνεται μα το Θεό
Θολώνει το βλέμμα …τρέμει η καρδιά
με το ζόρι συνεχίζει η ανάσα …σαν θηλιά
και εγώ να χαρακώνω τους τοίχους
και να ψιθυρίζω μ΄αναφιλητά ‘Έλα κοντά μου …έλα ξανά’
Κάθε φορά που δε σε βρίσκω στο πλάι μου
πεθαίνω και γεννιέμαι ξανά
σαν κατάρα …σαν γριά
σαν μια ξένη
που ζητάει λίγα κέρματα και μια ψεύτικη αγκαλιά
‘Για το Θεό λυπήσου με
και έλα πάρε με μια αγκαλιά!’
Maria Stavridou
