Μ η ν . . .
Μην χτυπάς,
πάνε μέρες που έχω φύγει.
Άφησα πίσω στη ντουλάπα τη βαλίτσα,
να ξεγελάσω τις σκιές της απουσίας.
Μην φωνάζεις,
έχω κλειστά τα αυτιά μου στις σειρήνες,
πολλές φορές με έχουν γυρίσει πίσω,
σε βάθη σκοτεινά για να πνιγώ.
Μην ψάχνεις,
σβήνω τα χνάρια των δακρύων απ΄το χιόνι,
διαμάντια να μην γίνουν
και τα βρουν τα ξωτικά.
Έχω αφήσει,
ένα αστέρι στο περβάζι
σαν κεράκι,
φάρος να καίει σαν αγριεύει η μοναξιά.
Αν επιμείνεις,
στα άδεια όνειρά μου να ψάχνεις το κλειδί,
ίσως πονέσεις
αν δεις πως κρύβω εφιάλτες για παρέα.
Κλείσε τα μάτια,
Νιώσε την άυλη μου υπόσταση.
Μόνο αν έτσι θα με δεις,
ξεγυμνωμένη ,
θα γίνω ψίθυρος ψυχής μόνο για σένα,
κίτρινο φύλλο που στον ώμο σου θα πέσει,
στου ποταμού σου το νερό
σαν πλοίο το σαρκίο μου θα πλεύσει …
ΡΟΥΛΑ ΚΤΕΝΑ
