Ο Σκοτεινός μου Κόσμος
Θάλασσα δακρύων …
Ένας απέραντος σκοτεινός ωκεανός
γεννημένος για να κρύψει το πιο αβάσταχτο μυστικό
μια αγάπη κλεμμένη …κρυφή …ταμένη στη σιωπή
Απελπισμένη τ΄άφησα ν΄απλωθούν
έναν ολόκληρο κόσμο να καταπιούν …για χάρη σου
Ένας κόσμος βουτηγμένος σε πάθος αρρωστημένο …ποταπό
Η ανάγκη να σημαδέψεις τη ζωή …να τη ρουφήξεις
να την αναγκάσεις να κάνει εμετό κάθε ευλογημένο Σ΄αγαπώ
Ξέρω … Αναρωτιέσαι τι είμαι …
Ένα θεριό που αγάπησε χωρίς φραγμό …χωρίς όρια …χωρίς Θεό
Δυο μάτια ταμένα στου Ποσειδώνα τη χαρά …το έπαθλο μου
Δυο χείλη γεννημένα στη φωτιά …το θήραμα μου
Δυο χάδια ευλογημένα στης κόλασης την ηδονή …η χαρά μου
Εσύ …
η κατάρα και η ευχή που πίστωσαν στη ψυχή μου οι θεοί,
οι Δαίμονες …οι κληρικοί …
αυτοί που περιγελούν τον έρωτα τον τυραννιστή
που περιγράφουν τη λαχτάρα …θυμό και οργή
Ο σκοτεινός μου κόσμος … Εσύ …
Βασιλιάς μαρμαρωμένος στη ψυχή
Ένας σφυρηλατημένος Ποσειδώνας στη γιορτή
και η τρίαινα καρφωμένη πάντα σε μια τρελή …
Ο κόσμος που έπλασα …ο κόσμος που έθαψα
Ο σκοτεινός μου κόσμος … Εσύ …
Maria Stavridou
