Π ν ί γ ο μ α ι ....
Πνίγομαι …
Κάθε δείλι πνίγομαι
από κείνον τον λυγμό,
που διστάζει να ξεσπάσει …
που περιμένει καρτερικά
να ντυθεί η μέρα στα σκοτεινά.
Πνίγομαι …
από την επιθυμία να παραδεχθώ το λάθος μου
να ζητήσω ως ικέτης να το ξεχάσεις
να παρακαλέσω ως θνητός να μην το ξεθάψεις …
Εκείνο το βαθύ παράπονο
που είναι αδύνατο να εξηγήσω …ή να διαλύσω
συνεχίζει να μου κόβει την ανάσα.
Τι και αν το κήδευσα …
ο απόηχος από το μοιρολόι μου ακόμη σ΄ενοχλεί,
σου θυμίζει πως το λάθος δεν θα διαγραφεί.
Λάθη έκανες και εσύ
μα ο εγωισμός θέλει εμένα,
παραδειγματικά να τιμωρήσει …πριν τιμωρηθεί.
Πνίγομαι …
Όχι, δεν είναι από τύψεις
Είναι η ανάγκη που θέλει να καλυφτεί
πίσω από ένα γνώριμο, ερωτευμένο φιλί.
Είναι το άγγιγμα που δεν προδόθηκε
μα που πληγώθηκε σαν άμαθο παιδί.
Είναι η αίσθηση πως η ψυχή βιάστηκε
και δεν μπορεί πια να …συγχωρεί …
Πνίγομαι …
Είναι απάνθρωπο να σ΄αγαπάει η ανάσα
που ακόμη μου δίνει ζωή …
Πνίγομαι …
©2023 Maria Stavridou
