Το Δικό Μου Φεγγάρι
Λάμπει απόψε το δικό μου φεγγάρι …
Σαν αστραπή μου φώτισε
και σιγοψιθύρισε ένα γνώριμο δικό μου σκοπό.
Ασημένια αστέρια για το δικό μας πάθος φωσφορίζουν απόψε.
Τι νύχτα και αυτή.
Κρύα …
Ντυμένη στα μαύρα, με κάποια περαστικά σύννεφα
να χορεύουν το δικό μας ταγκό της αγάπης
και το φεγγάρι να στέκει εκεί μοναχικό, να με κοιτάει.
Λόγια ποιητικά θα γράψω με πένα χρυσή απ’ το δικό μου δάκρυ.
Με λίγες λέξεις που να βγαίνουν απ’ τη σάρκα μου.
Σαν μούσα που απαγγέλει τα λόγια
που ξέχασες να πεις φεύγοντας και κλείνοντας την πόρτα.
Σαν εκκλησία λάμπει το φεγγάρι απόψε.
Σαν κερί που τρεμοπαίζει
από το δάκρυ που έπεσε στη γη και χάθηκε.
Σαν αγκάθι που με τσιμπάει μέσα μου
Σαν το μαχαίρι που με τρυπάει με μανία.
Σαν τη λάβα να κυλάει στη σάρκα μου και με πονά.
Βροχή που με σκέπαζε με λύσσα
και μια κουβέρτα από τις δικές σου σκέψεις να με ζεσταίνουν.
Την προσμονή νοστάλγησα να΄ρθεις να λάμψεις κάποτε.
Ένα κάποτε που έμαθε να περιμένει μήνες και χρόνια
και να χαμογελά στη ψευδαίσθηση ότι επιτέλους ήρθες.
©2023 Ιωάννα Καγκαρά
