Α ι ω ρ ο ύ μ α ι
Αιωρούμαι….
σαν να με απέβαλε η ίδια η ζωή από πάνω της.
Αισθάνομαι ένα φύσημα αγέρα να με παίρνει μακριά
να μ΄απομακρύνει βίαια… στα βαθιά
να με ταξιδεύει εκεί που δεν υπάρχει πια χαρά
εκεί που όλα είναι σκοτεινά.
Νιώθω το σκοτάδι να πλησιάζει
Νιώθω το ρίγος να μ΄εξουσιάζει
Νιώθω το φόβο να με κατακτά
Μια έρημη θάλασσα πνιγμένων ψυχών
και εγώ να πετάω από πάνω τους
σαν πούπουλο
σαν κουβαλητής χαμένων ευχών.
Αιωρούμαι…
σαν την πριγκίπισσα που κοιμήθηκε
στο σεντόνι των λυγμών
των μαγεμένων δακρύων
των κρυφών μυστικών
και να λαβώθηκε βαθιά από την προδοσία,
τα κλεμμένα φιλιά του αδιάφορου πρίγκηπα
που ξάπλωσε ξανά και ξανά
με ποθητές θυγατέρες, που δεν κατάφεραν
να του αγγίξουν την καρδιά…
Μάταια όλα….
και εγώ απλώς… αιωρούμαι
©2024 Maria Stavridou
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
