Είναι και αυτές οι αγκαλιές,

που έχεις την αίσθηση

πως κάθε κύτταρο τους σου τροφοδοτεί οξυγόνο…

Το μόνο που θέλεις,

να παραμείνεις γραπωμένη απ΄αυτούς τους ώμους,

που στηρίζουν τον μυστικό κόσμο της ύπαρξης σου…

Σφίγγεις με δύναμη το κορμί σου πάνω του,

μέχρι να νιώσεις τα κύτταρα να επαναστατούν,

ν΄αγριεύουν, ν΄αποδιώχνουν με θυμό τα φθονερά ρούχα,

που γίνονται εμπόδιο,

που θέλουν να κλέψουν μια στιγμή απ΄αυτήν την ιερή αγκαλιά.

Φαντάζεσαι τα νύχια να τρυπάνε τις ίνες του υφάσματος,

να διεισδύουν, να κατακτούν,

ν΄απορροφούν αυτήν τη ζηλευτή θαλπωρή

που ζωντανεύει το κορμί σου.

Είναι δώρα διαλεχτά,

η ζεστασιά της ύπαρξης του,

η θέρμη της ψυχής του,

ο ξεχασμένος ιδρώτας της προσμονής του,

η αγωνία της ηδονής του και είναι όλα δικά σου.

Εκεί,

μέσα σ΄αυτήν την αγκαλιά

που ο χρόνος απαγορεύεται να εισχωρήσει,

που η λογική ποτέ δε θα κατοικήσει…   

Μια αγκαλιά

Μια σφιχτή δοσμένη αγκαλιά

με όλους τους πόθους

που κρύφτηκαν σαν μικρά παιδιά.

Με όλους τους ρόλους

που θα παίξουν ποτέ τα ξεχασμένα φιλιά.

Με όλους τους φόβους

που σχεδιάζουν να τον πάρουν μακριά.

Μια αγκαλιά

Δικός μου για πάντα, μέσα σε μια αγκαλιά

που όμοια της δε θα μου δοθεί… ποτέ ξανά…

©2024 Maria Stavridou

Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα