Ακόμη Περιμένεις . . .
Περιμένεις …
ακόμη περιμένεις να δακρύσω
να παραδοθώ στην απελπισία,
σε μια απαράδεχτη ικεσία.
Κοιτάς τον ορίζοντα …σε βλέπω
ακόμη περιμένεις
ν΄απαρνηθώ την ηθική και τη ζωή μου,
να χαρίσω υποσχέσεις,
να χαραμίσω ότι λαχτάρισες …ως ψεύτης.
Λάμπεις μέσα στη φορεσιά του κλέφτη-Εραστή
ακόμη περιμένεις …καρτερικά.
Ψιθυρίζεις να΄ρθω στα σκοτεινά
να θυσιάσω τη λογική και την τιμή μου,
να κομματιάσω τη ψυχή την ιερή μου.
Περιμένεις …
το βλέπω …το νιώθω …το ακούω
Ένας αγιάτρευτος φόβος
μέσα στους ψιθύρους της νυχτιάς
που μουδιάζει κάθε ανάσα …κάθε ευχή
κάθε χιλιοειπωμένη προσευχή.
Μια ανάγκη να σταθώ όρθια
και να κραυγάσω …
πως δεν θα παραδοθώ και ας …μονάσω …
Το ξέρω …μέχρι να ηττηθώ …θα περιμένεις
Θα φοράς τα γιορτινά
Θα κερνάς τα ερωτικά
Θα φωνάζεις δυνατά ‘Θα περιμένω’.
Ακόμη περιμένεις …
Είμαι κρυμμένη στη γωνιά και αγναντεύω …
Maria Stavridou
«Το ακόμα περιμένεις …» της Μαρίας Σταυρίδου έχει έντονο συναίσθημα και πόνο. Η γραφή της πάντα ξεχωριστή και εκλεκτή !!!