Ακόμη Υπάρχεις . . .
Ακόμη υπάρχεις …
Ακόμη ζεις και ανασαίνεις μέσα μου …
Ακόμη η μορφή σου με καταδυναστεύει
μου φράζει την ανάσα,
μ΄αναγκάζει να βιάζω κάθε μέρα τη σκέψη μου.
Σε κομματιάζω κάθε δείλι …
χίλια κομμάτια βουτηγμένα στο αίμα,
κομμένα με λύσσα …με απόγνωση,
με μια αρρωστημένη αγάπη που δεν έχει εξήγηση.
Αισθάνομαι πως βιώνω το μαρτύριο του Ταντάλου
κάθε βράδυ σε κομματιάζω
κάθε ξημέρωμα πάντα εκεί …αντίκρυ μου …
με δυο μάτια που με ταξιδεύουν,
με δυο χείλη που με βασανίζουν,
μ΄έναν ψίθυρο που με καταριέται.
Υπάρχεις …ακόμη υπάρχεις …
Μια ενοχλητική μόνιμη σκέψη
που μου τρώει τα σωθικά,
που δεν αφήνει χώρο για κανέναν μνηστήρα ή χαρά.
Εγώ πάντα δηλωμένη η πιο άπιστη Πηνελόπη
μου παλεύει να σε διώξει μακριά,
που φωνάζει στους κηφήνες ‘Ελάτε πιο κοντά’,
που θα σε πολεμάει σαν προδομένος εραστής,
που θα σε καταριέται αιώνια …
Τι άλλο να κάνω;
Αφήνω την τρέλα να ξεκουραστεί στο πλάι μου
και συνεχίζω να σε πολεμάω …
Μην ρωτάς γιατί …
Ακόμη υπάρχεις …
©2023 Maria Stavridou
