Ο Δεύτερος Εαυτός Μου
Σκέψεις που μαυρίζουν μέσα στο φως
που δηλητηριάζουν την ανάσα …την ψυχή μου,
τη βασανισμένη ύπαρξη μου.
Παλεύω να τον κρύψω
αυτόν, τον δεύτερο εαυτό μου
αυτόν που η ντροπή έχει επιλέξει ν΄αγαπηθεί
αυτόν που η ζωή δεν άφησε περιθώρια ν΄ανδρωθεί
κι όμως ακόμη και έτσι, εγώ τον συμπονάω,
σκουπίζω τα δάκρυα που τον ξεδιψάνε,
φιλάω τα όνειρα που τον προσκυνάνε,
αγκαλιάζω τους πόθους που τον ματώνουν,
σέβομαι τους έρωτες που τον σκοτώνουν.
Χρόνια τον έκρυβα
μέσα στις ματιές άγνωστων περαστικών,
στα μισοφόρια μιας ξεχασμένης θειάς,
στις κρυφές γωνιές της γειτονιάς,
στις απορίες των συμμαθητών,
στις λαχτάρες των εραστών.
Δεν τολμούσα να τον αγγίξω, να τον ψηλαφίσω.
Ένας άγνωστος εαυτός
που συνεχώς ζητούσε φως, αποδοχή …στοργή,
μια θέση ζηλευτή, στην οικογενειακή θαλπωρή.
Χαράκωνα το πρόσωπο του
το ένστικτο …το ‘Σ΄αγαπώ’ του.
Μια πληγή που όπως φαίνεται
αιώνια θα αιμορραγεί.
Είμαι ο νιος που μεγάλωσε στη σιωπή
στη γωνιά που κρύβονται τα ‘μπάσταρδα’ γιατί,
φορώντας ένα προσωπείο ανδρισμού,
για την ικανοποίηση του καθωσπρεπισμού.
Μια δύσμοιρη ψυχή που τη μαχαιρώνει η γιαγιά
όταν ζητάει συνεχώς δισέγγονα και μια ζεστή αγκαλιά.
Ο δεύτερος εαυτός μου …
θα΄θελα να σας τον γνωρίσω
μα φοβάμαι ν΄αποκαλύψω,
πως η ψυχή δεν έχει φύλο …
©2023 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος – Συγγραφέας
