Δεν Μπορώ να Είμαι Χαρούμενη ...
Μ΄ένα ζεστό χαμόγελο και μια σφιχτή αγκαλιά μου έδωσες το ‘δώρο’ σου, ένα ταξίδι στο εξωτερικό για τέσσερις μέρες, δώρο επετείου, είπες με νόημα, όταν εγώ σκέφτηκα ‘Δώρο ξαναζεσταμένου φαγητού’.
Όχι μόνο δεν μ΄ενθουσίαζε η σκέψη να φύγουμε μαζί στο εξωτερικό, μα ομολογώ πως με θύμωνε κιόλας. Τις τελευταίες εβδομάδες σου ζητούσα επίμονα να ζητήσουμε βοήθεια, δε ξέρω …από έναν ψυχολόγο, από έναν σύμβουλο γάμου, από έναν φίλο …δεν μ΄ενδιέφερε ούτε η ειδικότητα, ούτε το πρόσωπο, πάλευα να βρω μια λύση στο αδιέξοδο, που είχαμε φτάσει ….που είχα φτάσει και εσύ αδιάφορα συνέχιζες να μου μιλάς για τον καιρό …
Είχα χάσει την χαρά, ν΄ανοίγω τα μάτια κάθε μέρα και να σε βρίσκω στο πλάι μου, ν΄ακούω εκείνη τη νυσταγμένη καλημέρα και να τρέχω να σου ετοιμάσω καφέ πριν φύγεις στο μαγαζί.
Ίσως …αν …δεν αισθανόμουν τόσο μόνη …ίσως αν …είχαμε ένα παιδάκι … Έρχονται στιγμές που αισθάνομαι το κορμί μου να επαναστατεί, να με βάζει τιμωρία στη γωνία και να με μαλώνει, που είμαι τόσο …ανίκανη … Ναι, έτσι αισθάνομαι ….ανίκανη … Ανίκανη να σε κάνω ευτυχισμένο, ανίκανη να αισθανθώ ευτυχισμένη, ανίκανη να σου προσφέρω ένα παιδί, ανίκανη να σου μιλήσω για όλα αυτά που βασανίζουν τη σκέψη και πολλές φορές και τη ψυχή μου …
Παντρευτήκαμε από έρωτα …τότε πίστευα πως μέσα στο όμορφο σπιτικό μας είχα καταφέρει να κλείσω την ευτυχία που μου αναλογούσε σ΄αυτήν τη ζωή. Δεν ήθελα τίποτα άλλο, μπορούσα πια να σε φροντίζω, να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου να σε ξεκουράζω και να σου δείχνω πως ήσουν το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου …μόνο που …μόνο που στα όνειρα μου πίσω από σένα υπήρχε πάντα και μια μικρή φιγούρα, ντυμένη στα ροζ ή στα γαλάζια ….δεν είχε καμία απολύτως σημασία …να τρέχει ξωπίσω σου και να σε φωνάζει ‘Μπαμπά’.
Μετά την πρώτη αποβολή ο κόσμος άλλαξε προσωπείο, βρέθηκα σ΄ένα σκοτεινό μονοπάτι, που δεν ήθελα να διαβώ, μα όλοι γύρω μου φώναζαν πως ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω. Εξετάσεις, γιατροί, κούφιες υποσχέσεις και εσύ χλωμός μ΄ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη, να με διαβεβαιώνεις πως όλα θα πάνε καλά …πως ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να κρατήσω το παιδί μας στα χέρια μου …
Τρία χρόνια συναισθηματικού και όχι μόνο, βασανισμού, δυο ακόμη αποβολές και η ψυχολογία μου μια μαύρη χήρα, που δεν σταματά να μοιρολογά …που βλέπει στα κάτοπτρα της ψυχής της μόνο θάνατο, που το κορμί της δηλώνει θυμωμένο πως ‘σταματά’ κάθε προσπάθεια, που τα χείλη της έχουν πεισμώσει και έχουν απαγορεύσει τις λέξεις να δηλώνουν το πολύτιμο ‘Σ΄αγαπώ’.
Δεν ξέρω καν αν σ΄αγαπώ …ενώ είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν αγαπώ πια τον εαυτό μου …βυθίζομαι ….βυθίζομαι συνεχώς σε μια σκοτεινή θάλασσα τύψεων και αφήνω την οργή και τον θυμό να μπαίνει όλο και περισσότερο ανάμεσα μας.
Έρχονται στιγμές που αισθάνομαι σαν προδότης …που ντρέπεται και θέλει να φύγει στα κρυφά …που δεν τολμάει να κοιτάξει το πρόσωπο του στον καθρέπτη. Η μητέρα μου μ΄έπεισε να σου μιλήσω, να προλάβω το ‘κακό’, μα εσύ συνέχισες το θέατρο που παραλόγου με δηλώσεις τύπου …. ‘ Όλα θα πάνε καλά ….δεν είμαστε το πρώτο ζευγάρι που δυσκολεύεται να κάνει παιδί …σε λίγο θα μείνεις και πάλι έγκυος …μην το σκέφτεσαι ….’ και πολλές ακόμη παρόμοιες ανοησίες που είχαν σαν αποτέλεσμα να κοιμάμαι πια στο δωμάτιο των ξένων …μια που δεν τολμώ να το ονομάσω πια παιδικό.
Ζήτησα βοήθεια και εσύ αδιαφόρησες, ζήτησα να μιλήσουμε με τον γιατρό και εσύ οργάνωσες ταξίδι στο εξωτερικό, ζήτησα να σταματήσεις να με κάνεις να αισθάνομαι λίγη και λειψή και εσύ αγόρασες μια αφίσα με νεογέννητα μωρά … Πραγματικά δε ξέρω αν το κάνεις επίτηδες ή αν αυτός είναι απλώς ο άχαρος τρόπος σου, να μου δείξεις πως είσαι εδώ κοντά μου και ότι και αν γίνει τελικά θα τα καταφέρουμε ….
Όχι, δε ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνομαι πως δεν μπορώ να είμαι πια ευτυχισμένη κοντά σου …δεν μπορώ καν να είμαι ήρεμη κοντά σου και αυτό μου στοιχίζει …
Maria Stavridou
Καλημέρα,σε ανακάλυψα τυχαία ψάχνοντας κάτι.. δε διάβασα όλο το κείμενο ώστε να έχω άποψη..
Είμαι στη δουλειά αλλά απ’οσα διάβασα μπορώ να πω ότι σε καταλαβαίνω
Καλή Συνέχεια