Όχι, Εγώ δεν είμαι το ' Καλό ' Κορίτσι ...
Με το που σήκωσα το βλέμμα και σε κοίταξα, ήξερα πως ο πόθος μονομιάς κούρνιασε ανάμεσα μας, ήταν ζήτημα χρόνου να μπει στα σωθικά μας, να μας ενώσει, να μας κάψει …
Το ήξερα πως ήσουν δεσμευμένος, ο χρυσός κρίκος στο αριστερό σου χέρι δήλωνε ξεκάθαρα πως ήσουν ο απαγορευμένος καρπός …μόνο που εγώ δεν είμαι το κοριτσάκι που συνεχίζει να πηγαίνει στο κατηχητικό, ήταν χρόνια που είχα χάσει την αθωότητα και την πίστη μου. Όταν οι άνθρωποι γύρω σου σ΄έχουν πληγώσει τόσο, που να θεωρείς πως το να γίνεις σκληρός σαν ατσάλι, είναι μονόδρομος, χάνεις τα πάντα, πολλές φορές ακόμη και την ηθική σου.
Δε δίστασα ούτε μια στιγμή στο φλερτ σου, το ήξερα πως με θέλεις, το ένιωθα. Κάθε φορά που έμπαινα στην αίθουσα συνεδριάσεων, αισθανόμουν το βλέμμα σου σαν χάδι, σαν απαιτητικό χάδι, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για σεμνοτυφίες ή για ψεύτικες κινήσεις καθωσπρεπισμού.
Με ήθελες και σε ήθελα και το παιχνίδι του εγωισμού κρατούσε καλά ανάμεσα μας. Εσύ ήσουν ο δεσμευμένος, όχι εγώ και όμως συνέχιζες να με προκαλείς, χωρίς να σε συγκρατεί το γεγονός πως είχες δώσει μια υπόσχεση δέσμευσης σε μια άλλη γυναίκα …μια γυναίκα που θα πλήγωνες αν τελικά ξεκινούσαμε … Σύντομα συνειδητοποίησα πως μαζί σου δεν μπορούσε να υπάρξει τέλος, η ένταση πια ανάμεσα μας μεγάλωνε τόσο, που όλοι θεωρούσαν πως εμείς οι δυο είμασταν ορκισμένοι εχθροί, όταν η αλήθεια ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Ένας κακότροπος πελάτης με δυνατή φωνή, κάποιες απαράδεχτες προσβολές, που ομολογουμένως θύμωσαν τους πάντες στα γραφεία της εταιρίας και πριν το καταλάβω βρέθηκα κλεισμένη στην αγκαλιά σου, να τρέμω ολόκληρη από την ένταση και από τον θυμό, που συγκρατήθηκα και δεν ξέσπασα πάνω στον ανόητο γορίλα. Νομίζω πως δεν μιλήσαμε καν …τι να πεις όταν κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου κραυγάζει να παραδοθεί σε κείνα τα χέρια …σε κείνα τα χείλη …σε κείνη τη ματιά …
Μια ολονύχτια παράδοση και αιχμαλωσία μέσα στο γραφείο μου, σ΄ένα έρημο κτίριο, που αποφάσισε να σφραγίσει το μυστικό μας καλά.
Μόνο που η ηδονή έχει το ταλέντο να νικάει τα πάντα, ακόμη και τους σφραγισμένους τοίχους που κρατάνε μυστικά …
Όσο και αν προσέχαμε να μην μαθευτεί η παράνομη σχέση μας, μια ερωτευμένη γυναίκα το νιώθει πάντα … Έτσι και η δική σου ερωτευμένη γυναίκα το κατάλαβε, το ένιωσε και αβοήθητη προσπάθησε να σε φέρει ξανά κοντά της … Σας βρήκα αγκαλιασμένους μέσα στο γραφείο σου, ενώ η φωνή της είχε παραδοθεί στους λυγμούς της απόγνωσης …σε παρακάλαγε να της πεις την αλήθεια ….σε ικέτευε στ΄όνομα μιας αγάπης μοναδικής, σπάνιας, να γυρίσεις κοντά της, να τη διαβεβαιώσεις πως δεν υπήρχε ‘τίποτα’ άλλο στη ζωή σου …στο όνομα μιας αγάπης που εγώ ακόμη δεν είχα συναντήσει …που ίσως και να είχα ποθήσει …που ίσως και να λαχταρούσα να ζήσω μαζί σου …
Εκείνη η ματιά, όταν γύρισε το βλέμμα της στην πόρτα και μ΄αντίκρυσε δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ….σ΄αγαπούσε ….είχε παραδοθεί κυριολεκτικά σ΄αυτήν την αγάπη και ήταν ικανή για τα πάντα …ακόμη και για μια μεγάλη θυσία …
Σοβαρή και αποστασιοποιημένη ψέλλισα δυο τυπικές κουβέντες, για μια ανύπαρκτη συνάντηση με κάποιον πελάτη-φάντασμα και αφού χαιρέτισα τυπικά βγήκα από το γραφείο …πριν φτάσω στο δικό μου γραφείο ήξερα πως βγήκα και από τη ζωή σου, όχι γιατί θα μου το ζητούσες εσύ …το ένιωθα πως δεν μπορούσες …τουλάχιστον όχι ακόμη ….γιατί το ήθελα εγώ. Γιατί μου το επέβαλε εκείνο το βλέμμα, γιατί βαθιά μέσα μου ήξερα πως εγώ δεν ήμουν ικανή για μια τόσο μεγάλη θυσία όπως εκείνη …γιατί η δική μου αγάπη ακόμη ήταν νεογέννητη …άπειρη …νωπή …ενώ η δική της κατακτούσε βουνά ολάκερα, διένυε ωκεανούς, σφράγιζε ακόμη και τις πόρτες της κολάσεως …και εξάλλου είπαμε εγώ ήμουν το ‘κακό’ κορίτσι, ενώ εκείνη όχι …
Maria Stavridou
Υπέροχο Μαρία!!