Η ‘ΑΜΝΗΣΙΑ’

     Μόλις βγήκα από το γραφείο της Διεύθυνσης το μόνο που λαχταρούσα ήταν να σε πάρω στο τηλέφωνο να σου πω τα ευχάριστα, η card visit μου από τον επόμενο μήνα θα έγραφε ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΑ ΤΜΗΜΑΤΟΣ MARKETIN. Ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν έβλεπα μπροστά μου, χωρίς να το πολυσκεφτώ ενημέρωσα τη γραμματεία, πήρα τα πράγματα μου και έτρεξα να σου δώσω το πρώτο φιλί της επιτυχίας μου. Χαμογελούσα σαν χαζή και σχεδίαζα πως ακριβώς θα σου ανακοινώσω τα νέα, όταν σε είδα να στέκεσαι έξω από το κτίριο της εταιρίας και ν΄αγκαλιάζεις μια ιδιαίτερα προκλητική νεαρά, που το ντύσιμο της δεν άφηνε σχεδόν τίποτα στη φαντασία. Έμεινα ακίνητη για να σε δω το επόμενο δευτερόλεπτο να σκύβεις και να τη φιλάς με πάθος …

Το μόνο που θυμάμαι μετά απ΄αυτό ήταν ένας ξαφνικός πόνος στο κεφάλι και μετά ένα βαθύ …ένα αβάσταχτο σκοτάδι …

Άνοιξα τα μάτια στο νοσοκομείο, μια ψηλή φιγούρα στεκόταν δίπλα στη νοσοκόμα που κάτι με ρωτούσε, μα που ήταν αδύνατο να κατανοήσω ώστε να της απαντήσω. Ακολούθησε μια θολή περίοδο που ερχόταν στιγμές που δε θυμόμουν καν τ΄όνομα μου. Αργά μα σταθερά αναγνώρισα τους γονείς μου, την αδελφή μου και φυσικά το είδωλο της νεαρής γυναίκας που κοίταζε το κάτοπτρο κάθε φορά που πήγαινα στο μπάνιο …. Μόνο εκείνον δεν είχα τη χαρά να ξαναδώ, τον άνδρα που ορκιζόταν πως θα μ΄αγαπά μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου. Η αδελφή μου μ΄ενημέρωσε πως όταν έμαθε πως έχασα τη μνήμη μου σχολίασε πως θα ήταν καλύτερα ν΄απομακρυνθεί και ν΄αφήσει την οικογένεια και τους γιατρούς να με βοηθήσουν να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Δε σχολίασα, δε χαράμισα ούτε λέξεις, ούτε δάκρυα …η τελευταία εικόνα πριν το ατύχημα …το μικρό ένοχο μυστικό μου …το απόλυτο όπλο της εκδίκησης μου ….

Σκέψεις …για δυο ολόκληρα χρόνια το μόνο που είχα ήταν σκέψεις …σκοτεινές …βαθιές σκέψεις για κείνον, που είχα λατρέψει σαν θεό, που ορκιζόμουν πως ήταν το ‘λαχείο’ μου σ΄αυτήν  τη ζωή.

Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να ξεχάσει, όπως επίσης και να θαφτεί μέσα σ΄εκείνο το αβάσταχτο συναίσθημα εγκατάλειψης, που πολλές φορές με χτυπούσε τη πόρτα απαιτητικά, λαίμαργα για να με παρασύρει μαζί του, να με καταδικάσει σε μια μαύρη κόλαση πόνου και απογοήτευσης.

Όχι, στα μάτια μου εκείνο το φιλί της προδοσίας, στα χείλη μου η πίκρα της κοροϊδίας, στο μυαλό μου σκέψεις ….σκέψεις μιας επώδυνης και ακραίας εκδίκησης ….

Ο ετήσιος χορός των οικονομικών παραγόντων της πόλης, μέλος της φυσικά, από τα πιο ισχυρά, εκείνος … Είχα να τον αντικρύσω 24 ολόκληρους μήνες, ένα ιδιαίτερα μοντέρνο κούρεμα, ένα απίστευτο αρχαιοελληνικό φόρεμα να επιδεικνύει το γυμνασμένο και ιδιαίτερα φροντισμένο κορμί και ένα πρόσωπο άψογα μακιγιαρισμένο. Μια νέα όμορφη γυναίκα, που δυστυχώς όμως μετά από ένα ατύχημα είχε χάσει το παρελθόν της …

Ομολογώ πως ήταν ιδιαίτερα εύκολο να προκαλέσω μια μικρή ταραχή με την είσοδο μου στο επώνυμο ξενοδοχείο. Βλέμματα ….πολλά βλέμματα έκπληξης, θαυμασμού, πόθου …βλέμματα γεμάτα απορία, γεμάτα κατάπληξη …πλημμυρισμένα τύψεις …αυτά ειδικά τα τελευταία τα λάτρεψα από την πρώτη στιγμή …

Η ψηλή φιγούρα παρά το σοκ πλησίασε σχετικά γρήγορα για να με καλωσορίσει και να προσπαθήσει να δικαιολογήσει τ΄αδικαιολόγητα …

‘Με συγχωρείται …θα πρέπει να κάνετε κάποιο λάθος …γνωριζόμαστε από κάπου;’

Είχα αρχίσει να εκπαιδεύω τον εαυτό μου από την πρώτη στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο γι΄αυτήν μας τη συνάντηση και ναι τελικά ήταν πολύ εύκολο να σε ρίξω στην παγίδα μου, να εξαφανίσω όλα τα εμπόδια και τις τρυφερές υπάρξεις από τη ζωή σου, να σε αναγκάσω να συρθείς στα πόδια μου κυριολεκτικά για να με κατακτήσεις, για να βγεις νικητής από το κρεβάτι της ένωσης μας …

Όρκοι αιώνιας αγάπης, δώρα πολύτιμα, ταξίδια σε μέρη που λαχταρούσα να δω από κοντά και ένα αφύσικα μεγάλο μονόπετρο για να ικανοποιήσει κυρίως το κύρος και τον εγωισμό σου. Μια τρέλα, μια πραγματική τρέλα μέχρι τα σκαλιά του Δημαρχείου με καλεσμένους όλους τους εκλεκτούς φίλους και πελάτες …

Οι οδηγίες που είχα δώσει ήταν ξεκάθαρες … Στη ‘λυτή’ τελετή που είχες οργανώσει εμφανίστηκε μονάχα η αδελφή μου κρατώντας έναν άσπρο φάκελο …το αποχαιρετιστήριο δώρο μου με όλη μου την αγάπη ….

‘Χθες ο Θεός μου έκανε ένα πολύτιμο δώρο …θυμήθηκα …τα πάντα! Θυμήθηκα κυρίως με ποιον ετοιμαζόμουν να ενώσω για πάντα τη ζωή μου, μ΄έναν άνδρα χωρίς τιμή και καρδιά, έναν άνδρα που με πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο, που δε λογάριασε τίποτα, που με παράτησε την πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου. Η συγχώρεση είναι θείο δώρο …τελικά εγώ κατάφερα να σε συγχωρέσω, ελπίζω να το κάνεις και εσύ.

Καλή συνέχεια μάτια μου, εύχομαι η ζωή να σου φερθεί το ίδιο καλά όπως φέρθηκε σε μένα. Εύχομαι να μην σε συναντήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου.’

Maria Stavridou

Διηγηματικές διαδρομές από το Gynaikaeimai.com