Με Κυνηγάει η Μορφή σου
Με κυνηγάει ακόμη η μορφή σου
το γέλιο που ντύθηκε πρόσκοπος
και κατασκήνωσε στην ακοή μου
το δάκρυ που τόλμησε να ταξιδέψει
να χαράξει πορεία τρελή
για να ποτίσει την ύπαρξη μου
η σιωπή που αιχμαλώτισες και μεταμόρφωσες
για ν΄ακουστεί σαν προσευχή στη θύμηση μου
Με κυνηγάει ακόμη η μορφή σου
η στιγμή η τελευταία που δάκρυσα
με το μαχαίρι που σου χάρισα
η ανάσα η προδομένη που σου έκλεψα
και βιαστικά την έκρυψα
η θλίψη που τόλμησε να με συναντήσει
και απαίτησε τη ψυχή να γδύσει
Με κυνηγάει ακόμη η μορφή σου
σε κάθε σκέψη που γεννιέται
σε κάθε ανάμνηση που δε ξεχνιέται
σε κάθε λαχτάρα που δε ξεπερνιέται
όπου και αν κρυφτώ
όπου και αν σταθώ
όπου και αν φωνάξω πως πονώ
Με κυνηγάει ακόμη η μορφή σου
κράτα αυτόν τον ψίθυρο σε παρακαλώ
και κάνε μια συμφωνία μ΄έναν τρελό
μόλις με δει να μου φωνάξει ‘Σ΄αγαπώ’
Maria Stavridou
