Μείναμε Μόνοι
Μείναμε κρυμμένοι σαν Εβραίοι φυγάδες
Μείναμε ακίνητοι ξεγελώντας τα θεριά
Μείναμε σιωπηλοί
ενώ οι κραυγές μάτωναν τα χείλη
και τα βήματα τα αργά …
Μείναμε ο ένας απέναντι από τον άλλον
ενώ η καρδιά πάντα πεισματάρα,
χτυπούσε μονάχα,
μέσα στ΄αγκαλιάσματα τα σφιχτά.
Απομείναμε δυο ηλίθιοι ρομαντικοί
που δεν ξέρουν από ψέματα και από πλαστικά φιλιά,
που τα χείλη κομματιάζουν
για να ξεδιψάσουν την καρδιά,
που τις λέξεις τις δένουν με σεβασμό
στο αμπάρι που γράφει ‘Λογισμό’.
Παλεύουμε να κρύψουμε την αλήθεια …τη λαχτάρα
Μια οικειοθελής παραίτηση από τη ζωή,
μην τύχει και πληγώσουμε τα ήθη και τα σαρκοφάγα πλήθη.
Όλους αυτούς που καμώνονται πως ξέρουν τον έρωτα
κι αφήνουν ακάλυπτη επιταγή δίπλα στο δανεικό φιλί.
Μείναμε …μόνοι …ολομόναχοι
στην πιο άγρια πεδιάδα
που οργώνουν οι άθεοι θεοί αυτής της γης.
Απομείναμε δυο πληγωμένα σκιάχτρα
που παρηγορούν κάθε δείλι
κάτι ξεχασμένα φαντάσματα
που κάποτε δήλωναν ‘Αγάπες δυνατές’
Μείναμε …εγώ και εσύ
δυο Τιτάνες ερωτευμένοι
που παίρνουν ζωή ο ένας από το βλέμμα του άλλου
που δηλώνουν ηττημένοι
που κάθε μέρα υπογράφουν ‘Μη μετανιωμένοι’
Μείναμε μόνοι …
Maria Stavridou
