ΟΙ ΘΟΡΥΒΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Όταν σταματούν οι κραυγές των θεριών

τότε ξυπνούν οι θόρυβοι της πόλης.

Μοιρασμένοι οι ρόλοι …κουρασμένοι οι πόθοι

και όλοι μαζί παραδομένοι,

σε μια καθημερινότητα μουντή σαν άγονη κόρη. 

Κραυγές και ψίθυροι παντρεμένοι,

αηδιαστικά τετριμμένοι

σε μια γωνιά μια χήρα μόνη

μια απόκληρη ερωμένη

μια κόρη ‘δολοφονημένη’ …που ακόμη προσμένει.

Φαντάσματα άυλα

Φαντάσματα μίζερα και μισητά

Φαντάσματα με σάρκα πιο ζωντανή κι απ΄την καρδιά.

Καταδικασμένα να σιωπούν 

Παραδομένα σε μια επαναλαμβανόμενη κενή πολυλογία

που τίποτα δεν λέει …που τίποτα δεν ερμηνεύει

και ο χρόνος-τιμωρός όλα τα παρασέρνει.

Οι θόρυβοι της πόλης …

Το νανούρισμα των χαμένων επιθυμιών

Το πανηγύρι των αμόρφωτων θεών

Το μοιρολόι των ονείρων και των τρελών

Φωνές γνωστές και άγνωστες στην ουσία,

κυρίαρχη μία και μόνο αγωνία,

ποια θα επιβληθεί; ποια θα πάρει τα ηνία;

Το κλάμα του μωρού

Η ηδονή του διπλανού

Η χαρά του συνταξιούχου Στρατηγού

και όλοι μαζί ενωμένοι κάθε Κυριακή στην εκκλησία.

Οι θόρυβοι της πόλης …

Ο θάνατος που γιορτάζει, μα δεν κραυγάζει.

Η ζωή που λογομαχεί

που θέλει μερίδιο στην λαγνεία …χωρίς να το μοιραστεί.

Οι θόρυβοι της πόλης …και μέσα σ΄αυτούς

καλά κρυμμένη για πάντα …η σιωπή σου ….

©2022 Μαρία Σταυρίδου