Οδύνη Φιλιού
Κανείς στον κόσμο αυτό δεν μπορεί να περιγράψει
το φιλί το λαχταριστό …το πρώτο το φιλί
αυτό που κόβει την ανάσα στους αγγέλους
και σκοτώνει από πόθο τους διαόλους
Εκείνο το πρώτο άγγιγμα που παιδεύει
για να μη σκοτώσει φτερά νεογέννητης πεταλούδας
που πετάει πάνω από την αξημέρωτη πάχνη
στ΄ανθισμένα νυχτολούλουδα
και τάζει ονειρικά ταξίδια σε κόσμους μαγικούς
Ποιος να περιγράψει εκείνο το τρέμουλο ψυχής
που δεν ορίζεται ούτε από κανόνες
ούτε από πείσμα …ούτε από εγωισμό
Το μούδιασμα της σκέψης …που αρρώστια μοιάζει θανατική
Τον φόβο πώς αν δεν τ΄αγγίξεις θα καείς
αν θα το κανείς θα σκορπιστείς
Τι λέξεις να παντρέψεις για να στολίσεις την ανάσα
εκείνη που όλους θα προδώσει και πρώτη θα το γευτεί;
Τυχερή ανάσα …
αυτή και μόνο αυτή θα μυρίσει τη ψυχή
θα τη ψηλαφίσει
θα μετρήσει συλλαβές απόγνωσης
λέξεις παθιασμένες …κραυγές παράδοσης
Στέκομαι ακίνητη απέναντι σ΄αυτή την ανάσα …την πρώτη ανάσα
που θέλει να μου παραδοθεί …που θα μ΄αρρωστήσει
που θα βιάσει το κορμί και τη ψυχή μου
που θα με στείλει στην αιώνια καταδίκη της μοίρας μου
Δε φοβάμαι …
κοιτάζω κατάματα τα δυο σου μάτια
γνωρίζοντας καλά πως σε λίγο θα γευτώ τον θάνατο μου
Tι αγωνία Θεέ μου …τι οδύνη …να λαχταράς για το μοιραίο
για τον απόλυτο πόνο της ηδονής …ή μήπως της οδύνης;
Ποια η διαφορά στ΄αλήθεια γι΄αυτό το πρώτο φιλί …το λαχταριστό
που έμεινες άυπνη μια ολόκληρη ζωή
που ζωγράφισες Βασίλεια και κάστρα
μονάχα για να τα παραδώσεις μέσα σε μια στιγμή …
ηδονή επιτέλους να το γεύεσαι
οδύνη να ξέρεις πως δε θα ξαναγίνει
το πρώτο το φιλί …της παράδοσης …της αποδοχής …της ψυχής
θάνατος και ζωή ….
ηδονή και οδύνη!
Maria Stavridou
