ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

Ένα κάλυμμα ψυχρής ευγένειας και ανεκτικής φιλοφρόνησης χαρισμένη για τα μάτια μου μόνο …το νέο σου δώρο …το πιο σκοτεινό, για μένα που όρισα ψυχή μου, τα λόγια που βγήκαν σαν κλέφτες από τη δική σου, αυτά που φυγάδεψαν τον πόνο μακριά, που κυνήγησαν Δαίμονες και ξωτικά έξω από το κάστρο μου, που μου χάρισαν έναν φωτεινό Ήλιο, μόνο για να έχουν την ικανοποίηση να τον σβήσουν ξανά μετά από λίγο …

Δυο μάτια παγωμένα με ορίζοντα μια ακριβή υστεροφημία, δυο χέρια ευλογημένα και ταυτόχρονα ντυμένα μ΄αδιάφορα χάδια, που δε φτάνουν καν σε μένα και δυο χείλη που γέμισαν πίκρα μέσα στη γλύκα των φιλιών τους …ο νέος σου εαυτός …ο πρίγκιπας του ονείρου ταγμένος σε νέες περιπέτειες, με καινούργια λαμπερή φορεσιά, με άτι της αγάπης μαχαιριά …

Κυρίες και κύριοι προσοχή ο πρίγκιπας δαγκώνει!

Στ΄αλήθεια πιστεύεις πως έχει κάποιο νόημα όλο αυτό το ανόητο παιχνίδι, όταν το όνειρο ζωντάνεψε για χάρη σου;

Όταν οι λέξεις αναστήθηκαν αδιαφορώντας για τον Γολγοθά τους;

Όταν η ψυχή δεξίψασε και μόνη της θεριεύει; Όταν η καρδιά λογίζεται και πόνο δεν καταλαβαίνει;

Κανείς δεν ορίζει την αγάπη μικρέ φοβισμένε μου πρίγκιπα …κανείς δε φυλάει σκοπιά στην καρδιά του …κανείς δεν ελέγχει το μοιραίο χτύπημα …κανείς …

Είσαι της μοίρας το δώρο, το χάδι το τελευταίο του χρόνου, το φιλί της ψυχής το απέθαντο …είσαι τα πάντα και ταυτόχρονα τίποτα …γιατί έτσι αποφάσισαν να γράψουν οι Μοίρες το δικό μας ποίημα.

Όταν τις ρώτησα γιατί, με κοίταξαν σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας … Θύμωσα για μια στιγμή, μετά δάκρυσα, στο τέλος κρύφτηκα σε μια γωνιά να πενθήσω την αγάπη μας, τότε καταδέχτηκαν να μου απαντήσουν και την καρδιά μου να χτυπήσουν …

‘Για μας ήταν απλώς …στιγμές αδιαφορίας!’

Maria Stavridou