Θ ά β ω
Θάβω . . .
κάθε μέρα θάβω και μια ανάμνηση
που σκότωσα πριν αφήσω να γεννηθεί.
Με τα ίδια μου τα χέρια
χαρακώνω τη θύμηση,
ανοίγω τάφο στη ψυχή και θάβω.
Τα φιλιά που ονειρεύτηκα πως γεύτηκα
αυτά που δεν θα σου δώσω ποτέ
και πέθαναν στα χείλη . . .
άδικα . . .τόσο άδικα.
Τα χάδια
που το κορμί μου δεν θα νιώσει
και τώρα καταριέται αυτήν
που δεν τα δέχτηκε.
Τις νότες αγάπης
που θα χάριζες στους αγέρηδες,
τραγουδώντας τ΄όνομα μου.
Τις ικεσίες
που θα σημάδευαν τα κορμιά μας,
φόρος τιμής στον έρωτα
Την αγάπη
που δεν επέτρεψα ν΄ανθίσει
που η ίδια σκότωσα και έθαψα βαθιά,
πολύ βαθιά σε ξεραμένο αμπέλι.
Θάβω . . .
κάθε μέρα θάβω ένα κομμάτι από σένα και μένα
Σταμάτησα ν΄αναρωτιέμαι
τι γεύση έχουν τα φιλιά σου
διαπίστωσα τη γεύση που έχουν πια
τα δυο μου χείλη και τρόμαξα
. . . Αίμα . . .
Όλα μέσα μου είναι ποτισμένα από αίμα καρδιάς
που συνεχίζει να αιμορραγεί,
που θα αιμορραγεί για πάντα.
Θάβω . . .
απόμεινα ένας γέρος παραπονιάρης νεκροθάφτης,
μόνη μου δουλειά να μαζεύω απομεινάρια,
ενός απραγματοποίητου έρωτα και να θάβω.
Δεν θα σταματήσω . . .
Θα τα θάψω όλα . . .θα κλάψω για όλα
Θα θρηνήσω όπως τους πρέπει
Θα τιμήσω Αγγέλους και Δαίμονες
Θα δώσω τρισάγια . . .
Θα μοιράσω . . . Θα κάψω λιβάνι
θα στολίσω καντήλα . . .
Θα μάθω μοιρολόγια
Θα φορέσω τα μαύρα
και πριν στήσω τον σταυρό του πένθους,
θα σου στείλω ένα τελευταίο μήνυμα αγάπης . . .
μια ευχή
‘Ν΄αγαπηθείς όσο σ΄αγάπησα’
Πονάω . . .
μα πρέπει να συνεχίσω . . .
Θάβω . . .
©2021 Μαρία Σταυρίδου
