Α Μ Α Ρ Τ Ι Α

Κυλιόμαστε 

σε μια θάλασσα τύψεων και ενοχών.

Θα πίστευε κανείς 

πως τα φιλιά μας έχουν γεύση λάσπης,

πως τα κορμιά έχουν ποτίσει, 

από την ασχήμια της αμαρτίας,

πως η ντροπή 

αδυνατεί να νανουρίσει δυο άνανδρους,

που τόλμησαν 

ν΄αγγίξουν τ΄ονειρο το σπάνιο . . .το ακριβό.

Έρχονται στιγμές 

που η μικρή κόρη 

που έχουν αιχμαλωτίσει τα δυο μου χείλη 

βουτάει σε μια θάλασσα δηλητήριο

και όμως . . .  

όταν την αγγίζουν τα φιλιά σου ξεχνά τα πάντα,

σιρόπι γίνεται το φαρμάκι, 

από ζαχαροκάλαμο και κεράσι.

Δικά μου θέλω 

όλα τα αμαρτωλά φιλιά των χειλιών σου,

τις βρώμικες ανάσες του έρωτα σου,

γιατί για μένα 

τίποτα πιο ιερό και πιο πολύτιμο απ΄όλα αυτά,

που ορίζουν την ίδια μας την αμαρτία.

Αμαρτία . . . 

Συνάντηση δυο ψυχών 

που οι μοίρες όρισαν να διαβούν

διαφορετικά μονοπάτια, 

μ΄ένα μοναχά σημείο επαφής,

μια απρόσμενη . . . 

μια ασύλληπτα μοιραία στιγμή,

που τα μάτια βρέθηκαν και αγκαλιάστηκαν,

που οι ανάσες ψιθύρισαν στο σκοτάδι, 

τους πόθους τους κρυφούς

και η φωτιά δυνατή . . .

αποφασισμένη να κάψει και τους δυο,

θέριεψε ανάμεσα τους σκορπίζοντας τον πανικό. 

Ακόμη και η βροχή 

προσπάθησε ν΄αποτρέψει την ένωση αυτή,

η καταιγίδα η δυνατή …η χιονοθύελλα η τρελή,

Και όμως . . . 

κανείς άξιος να σταθεί ανάμεσα μας.

Άραγε γιατί;

Βαριές αλυσίδες μιας σκοτεινής κατάρας

μιας ηθικής μιας λέξης νοσηρής . . .

Aμαρτία . . . 

Ναι, είμαστε αμαρτωλοί . . . 

βαθιά . . . βρώμικα,

ασυγχώρητα αμαρτωλοί,

δυο ψυχές γεννημένες για να γελά η μία

και κλάμα χαράς να θολώνει το βλέμμα της άλλης. 

Δυο ψυχές . . . Εραστές . . . 

Αμαρτία . . . 

©2022 Maria Stavridou