Η Θ ύ μ η σ η
Ανάγωγη συντρόφισσα η Θύμηση …
Σε βασανίζει
ενώ σου ψιθυρίζει λάγνες αγκαλιές του χθες
που λαχταράς να γίνουν …του σήμερα.
Κάθισα μαζί της ….
Γέμισα το χώρο αναμνήσεις
και τρύπωσα ανάμεσα τους.
Κούρνιασα σε ζεστές αγκαλιές
που μου χάρισαν τα μπράτσα σου.
Μύρισα το άρωμα που ξέχασες πάνω μου
που ακόμη ξεκουράζεται στα μαλλιά μου,
που προκαλεί τα πρόστυχα φιλιά μου.
Κάθισα ν΄απολαύσω τον τρελό χορό των ‘Σ΄αγαπώ’
Σκηνές ακατάλληλες
για όσους δηλώνουν ‘Δεν είναι πρέπον όλο αυτό’.
Σκηνές που μου κόβουν την ανάσα
που μου υπενθυμίζουν,
πως η ψυχή θέλει μια θάλασσα αγκαλιά
και μια θάλασσα φιλιά,
για να γελάει κάθε μέρα στα παιδιά.
Ανάγωγη συντρόφισσα η Θύμηση …
Μια εγωίστρια δυνάστης
που βάλθηκε να με βάλει στη δούλεψη της,
που αποφάσισε να μείνω άγρυπνη ακόμη μια βραδιά,
που γέμισε τη σκέψη έρωτα
και την καρδιά ελπίδα και αγωνία.
Ανάγωγη συντρόφισσα η Θύμηση …
αύριο που θα σ΄έχω πάλι αγκαλιά
θα την ταΐσω φρέσκα κατακόκκινα φιλιά
και εκείνον τον ψίθυρο που θα σου κλέψω
πριν φύγεις πάλι μακριά …
©2023 Μαρία Σταυρίδου
Συγγραφέας – Αρθρογράφος
