Το Ακορντεόν . . .
Την πόρτα έκλεισα του φτωχικού σπιτιού μου …
Στον ώμο έβαλα το ακορντεόν το μόνο θησαυρό μου …
Τους δρόμους … τα σοκάκια σβάρνα πήρα απόψε …
Να λησμονήσει η ψυχή δεν το μπορεί …
όλα στης φυλακής την καρδιά είναι κρυμμένα …
Με την τελευταία φέτα από ψωμί σφράγισα την πείνα μου κι απόψε …
Στην παλιά την γειτονιά, έσυρα και κάθισα σε μια γωνιά του δρόμου …
Οι διαβάτες λιγοστοί, πλούσιοι οι πιο πολλοί …
Με όμορφα κουστούμια, φουλάρι στο πέτο στολισμένοι …
Λίγοι οι φτωχοί που σεργιανίζουν,
μόνο που σε αυτούς στο πέτο κρέμεται ο άτιμος ο πόνος …
Το ακορντεόν ξεκίνησα δειλά … δειλά να παίζω …τα πλήκτρα αγγίζω απαλά μην τα πονέσω … μην τα πληγώσω …
γιατί ξέρεις άνθρωπε αυτά μόνο αγάπη στην ψυχή μου χαρίζουν …
μελωδικούς σκοπούς …αυτούς που κάθε πόνο σβήνουν …
Περνάνε οι πλούσιοι ακούν … απολαμβάνουν
Έναν μπατίρη όμως δεν λογαριάζουν …το χέρι στην τσέπη δεν βάζουν …
Ένας φτωχός ήρθε και κάθισε κοντά μου …
Με κοίταξε …τον κοίταξα,
τα μάτια μας μιλήσαν με της καρδιάς τον πόνο …
‘Παίξε φίλε μου (μου είπε) ένα τραγούδι αγάπης πόνου …
η ψυχή μου πονάει να λησμονήσει δεν μπορεί,
μόνο αιμορραγεί …νύχτα και μέρα …
Παίξε μου φίλε ένα τραγούδι κι εγώ θα σε ασημώσω …’
‘Δεν θέλω φίλε μου δραχμή από την φτωχή καρδιά σου… μια τσικουδιά, ένα ποτηράκι κρασί φέρε να πάνε κάτω της ζωής τα φαρμακεία,
τον πόνο μας τραγουδιστά μαζί να πούμε …’
‘Στην υγειά σου φίλε αληθινέ …φίλε της καρδιάς …του πόνου …
στην υγειά της όμορφης ψυχής σου …’
‘Οι πιο όμορφες ψυχές φίλε να ξέρεις
είναι αυτές που αγαπούν αληθινά …αυτές που όσο ο πόνος της χτυπά, αυτές ποτέ δεν λησμονούν … ποτέ τους δεν λυγίζουν …’
‘Στην υγειά σου φίλε κι άσπρο πάτο, τα φαρμακεία της ζωής,
άστα να πάνε κάτω …
Φτωχοί γεννηθήκαμε εμείς …φτωχοί στο χώμα θα πάμε …
με αξιοπρέπεια όμως …καλοσύνη …και τις καρδιές μας γεμάτες μόνο αγάπη …’
©2023 Μαρία Παναγή
Υπέροχο!!!!
Σ΄ευχαριστούμε πολύ!