Ξ έ χ α σ α
Ξέχασα …
Μα το Θεό …ξέχασα πως είναι
να κοιτάς δυο μάτια
και να΄χεις ορίζοντα τη ζωή.
Ν΄αγγίζεις δυο χείλη
και να καίγεσαι ολόκληρη.
Να φωνάζεις τ΄όνομα του
και να εκρήγνυσαι σαν ηφαίστειο,
να νιώθεις τη λάβα της ηδονής του,
να χαράζει βαθιά μονοπάτια στο κορμί σου,
στη σκέψη σου …στην ύπαρξη σου.
Ξέχασα …
Αν είναι δυνατόν …και όμως ξέχασα
πως είναι να διψάς μόνο για τ΄άρωμα του,
για τον ιδρώτα της ημέρας που τον κούρασε.
Πως είναι ν΄αναζητάς μονίμως τ΄ακροδάχτυλα του
εκείνο το ήρεμο ζεστό χάδι που μουδιάζει τη σάρκα,
που αφήνει το αποτύπωμα της βαθιά …στις φλέβες.
Πως είναι να ξυπνάς τρομαγμένη
από το βάρος του κορμιού του,
που ξέφυγε από την αγκάλη σου.
Πως είναι να τραγουδάς στη σιωπή
όταν εκείνος αφήνεται στη συντροφιά του Μορφέα.
Πως είναι να γελάς με δάκρυα
και να κλαις με τους σπασμούς της ηδονής.
Πως είναι να παραδίνεσαι ως κατακτητής
και να κατακτάς ως αιχμάλωτος του έρωτα.
Πως είναι δυνατόν να τα ξέχασα όλα αυτά;
Και όμως …αφού σ΄έχασα …ξέχασα …
©2023 Μαρία Σταυρίδου
