Χ ω ρ ι σ μ ό ς
Για μια στιγμή ακούμπησα την πίκρα του χωρισμού
πάνω στο βράχο της Σειρήνας
και εκείνος μονομιάς κομμάτια έγινε …
Με κοίταξε σιωπηλή και τρυφερά μου χάιδεψε τα μαλλιά
Ξέρει πως όποιο τραγούδι κι αν μου πει
η μοναξιά απόψε θα είναι αβάσταχτη …
απόψε ή μήπως για πάντα
Έμεινα κοντά της μέχρι το νέο ξημέρωμα
μέχρι η θάλασσα να ξεπλύνει το άγγιγμα της νύχτας
μέχρι να ντυθώ για τη νέα μέρα …
Πρέπει να συνεχίσω να φοράω τη στολή της καθημερινότητας
να ζω στο σπίτι της βιοπάλης
να φροντίζω τα κατοικίδια
που παραμείναμε ένοικοι στο φωτεινό το ρετιρέ
με θέα την απόλυτη μοναξιά …
κάποτε είχαμε σεργιάνι τον έρωτα
τώρα έρημος τόπος απλώνεται μπροστά μας …
Επέλεξα νέο δωμάτιο …το πιο κλειστό
και αφέθηκα στη μαύρη απελπισία της δεύτερης νιότης
έσκαψα βαθιά να βρω ξανά
γράμματα αγάπης που σκονιστήκανε
φιλιά απελπισμένα που μαραθήκανε
όρκοι που χάσανε τη λάμψη τους σε μια βραδιά …
Βρήκα όσες περισσότερες μοιρολογίστρες μπορούσα
για να θάψω σε μέρα γιορτινή την αγάπη μου
έτσι της πρέπει …
την ώρα που η χαρά και τα γέλια
συμπόσιο θα στήνουν σε σένα και την αγαπημένη σου
εγώ θα θάβω βαθιά …όσο βαθιά δεχτεί αυτή η γη …την αγάπη μου
Σαράντα μέρες καντήλι από μάλαμα θα καίω και θα μοιρολογώ
τα όνειρα …τα χάδια …τα φιλιά
ίσως και εκείνη την απίστευτη χαρά
της ψεύτικης ελπίδας πως ζω ξανά …
Ας είναι …όταν το πένθος θα χαθεί …
θα βγάλω τη στολή
και θα ντυθώ ξανά μ΄αυτό που μου αρμόζει …
Κυρά και Αρχόντισσα σε ρετιρέ γωνία
με προικιά σπάνιας μοναξιάς
και πληγές που όμοιες της μάτια δε ξανάδαν …
αιτήματα φιλίας μπλοκαρισμένα
κοινοποιήσεις ποτέ ξανά
σας ευχαριστώ εκ των προτέρων
Μετά τιμής
μια Γυναίκα που ήξερε ν΄αγαπά!
©2022 Maria Stavridou
