ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΙΗΣΗ

Του είχε υποσχεθεί ο Αυγερινός πως με το πρώτο φως …γλυκό φως …

θα του άφηνε μήνυμα στο παραθύρι …όταν η μικρή πεταλούδα τον καλημέρισε έτρεξε να ετοιμαστεί …η ώρα είχε φτάσει …

Φόρεσε το ρούχο της γραφής, στράγγισε το αίμα της πνοής, γέμισε την πένα της ζωής και κάθισε στο δρύινο καταφύγιο …

Οι πολύτιμες λευκές σελίδες μπροστά του …

Κάστρο σπάνιο να χτίσει και της αγάπης του το θαύμα να φυλακίσει …

Το χέρι με τρέμουλο και ιδρώτα άγγιξε σχεδόν μ΄ευλάβεια την πένα και σαν ανάσα τη βύθισε στο αίμα της καρδιάς …

Στα μάτια του πάντα η μορφή εκείνης …πλούσια ξανθά μαλλιά, μάτια χαρισμένα στον Βασιλιά της τρίαινας, χείλη από φιλημένες αγριοφράουλες και μια καρδιά ταμένη στον Έρωτα …

Η αιώνια αγαπημένη …η ανάσα της ζωής του …το χάδι της ύπαρξης του …το φιλί το αιώνιο της ψυχής του

Πώς να παντρέψεις τις λέξεις για ν΄αποδείξεις τον έρωτα σου;

Πώς να δώσεις εικόνα στο άπιαστο, στο άφθαρτο, στο ονειρικό, στο αιώνιο;

Πώς να εγκλωβίσεις τη θλίψη …τον πόνο …τη χαρά …τη λαχτάρα …μέσα σε λίγες αράδες …μέσα σε λευκές ιδρωμένες σελίδες που αγωνιούν, περιμένοντας να φιλοξενήσουν τον όρκο αιώνιας πίστης …τη δήλωση απόλυτης υποταγής στον έρωτα της …τη σφραγίδα της καταδίκης και την υπογραφή της εκτέλεσης … Πως …

Η καρδιά έτρεμε, το χέρι έγραφε, το κορμί πονούσε …μα εκείνος πάντα εκεί …μπροστά στις σελίδες, που αργά αλλά σταθερά γεμίζανε με όνειρα …μ΄εξομολογήσεις …με προσευχές …με μια σιωπηλή βασανιστική αγάπη που είχε πια πλημμυρίσει κάθε ανάσα του κορμιού του …κάθε σταγόνα αίμα της ψυχής του …

Έγραφε …και ξεδιψούσε από τα δάκρυα των λυγμών του, χόρταινε από το ψωμί της αγάπης του …κοιμόταν με μάτια ανοιχτά για να μη χάσει ούτε μια σκέψη …ούτε μια ανάσα …ούτε μια λέξη από τον ύμνο του Έρωτα του …από τον καημό της μοναξιάς του …από το τραγούδι του πόνου και της ερημιάς του …

Οι σελίδες γέμισαν, μα το μελάνι της καρδιάς συνέχισε …το χέρι δε σταμάτησε να ζωγραφίζει την αγάπη με στίχους πάνω στους τοίχους, τους γεμάτους αναμνήσεις από μια δύσκολη ζωή, στο πάτωμα που πια δεν είναι γυαλισμένο, μα γεμάτο βήματα από ένα μοιρολόγι αγωνίας αν  εκείνη καταφέρει να΄ρθει …αν προλάβει …αν τελικά θελήσει να ζήσει μαζί του το όνειρο …

Όταν τον αγκάλιασε το σκοτάδι χώρος δεν υπήρχε πια …ούτε λευκές σελίδες …ούτε καν μελάνι …όλα στράγγισαν από το πάθος της γραφής του …από τη λαχτάρα της ψυχής του …από την πείνα του κορμιού του …ο ύμνος βρισκόταν εκεί …χιλιάδες κατακόκκινες σελίδες Έρωτα …

Η απόλυτη δήλωση υποταγής …η αποταμίευση μιας ολόκληρης ζωής σε φιλιά …σε χάδια …σ΄έρωτα ψυχής … Όλα αφιερωμένα σ΄εκείνη που πλάνεψε το παρελθόν …καθήλωσε το παρόν …και αγόρασε το μέλλον.

Όλα δικά της …ακόμη και η τελευταία ανάσα του ποιητή …

Η μικρή πεταλούδα συνέχισε κρυμμένη να παρακολουθεί …δεν ήθελε να ενοχλεί …μα έπρεπε να μάθει …

‘Τέτοια θυσία …γιατί;’

Εκείνος πριν χαθεί της χάρισε την τελευταία δήλωση Έρωτα …

‘Γιατί αυτό είναι Αγάπης ποίηση!’

©2021 Maria Stavridou