Τι Κάνουν Οι Μάνες;
Μια ακόμη ανοησία …μια ακόμη χαρακιά στην ηθική, στην αξιοπρέπεια, στην πιο ψεύτικη κοινωνία.
Δημοσιογραφίσκοι της μιας δεκάρας και ανεγκέφαλοι ακροατές με μια μόνιμη διάθεση κριτικής και επιχειρηματολογίας χωρίς ουσία, αποφάσισαν να εκφραστούν …άβολα θα πουν …και ν΄αναρωτηθούν …
‘Που είναι οι Μάνες;’
‘Γιατί δεν έγιναν ακόμη πρωταγωνιστές στον θίασο ‘Άρτος και Θεάματα’; Ανησυχούν …μήπως η αδιαφορία έχει καταφέρει να τις ναρκώσει, στα σπίτια τα έρημα να τις κλειδώσει.
Ανίκανοι να δουν πως στις γωνιές οι ψυχές ψιθυρίζουν … ‘Βαρύ Πένθος …και ας μην το θες…’
Αναρωτιούνται …όταν θα΄πρεπε να σκύβουν το κεφάλι, όταν θα΄πρεπε σεβασμό να χαρίζουν … ‘Θα΄μαι εδώ για σένα’ …να θυμίζουν … Κουράγιο …να ζωγραφίζουν …
Πένθος …αιώνια οι ψυχές που ξεκινούν ταξίδι απρόσμενο …ταξίδι στερνό έχουν ανάγκη να ξεκουραστούν, να πάρουν μια ανάσα από το βίαιο ‘αντίο’, να ξαποστάσουν …για λίγο …και να προετοιμαστούν.
Είναι οι μέρες που οι ψυχές προετοιμάζονται για το τελευταίο, το πιο σημαντικό ταξίδι …είναι και οι άνθρωποι που μένουν πίσω …που παλεύουν με ψευδαισθήσεις και το δαίμονα της απώλειας …
Αυτό κάνουν οι Μάνες …γελοία ανθρωπάκια της ζωής …παλεύουν …να κρατηθούν στη λογική και στη ζωή …. Να βρουν μια αχτίδα φως …ζεστό, να τις χαϊδέψει, να συμφιλιωθούν με τον πιο άρρωστο θυμό.
Να κλειδώσουν στη μνήμη πως η Μάνα όλων είδε αγρίμια να σταυρώνουν τον Μονάκριβο της και σιωπηλή αποδέχθηκε το θέλημα Του, άντεξε …
Έτσι και αυτές …για ν΄αντέξουν …χαρακώνουν το κορμί από τον θυμό …ματώνουν τα χείλη από τον καημό και παρακαλάνε κάθε στιγμή να μη λυγίσουν …για να μην κραυγάσουν μ΄όλη τη δύναμη της ψυχής τους ΓΙΑΤΙ;
Αυτό κάνουν οι Μάνες …αποχαιρετούν την ελπίδα της ζωής τους …ανοίγουν ντουλάπες αναμνήσεων μιας σύντομης ζωής και τακτοποιούν …όνειρα …χαρές …δάκρυα …φωνές …τα σφραγίζουν στα συρτάρια, τα κλειδώνουν στα αμπάρια, για να καταφέρουν κάποια στιγμή να κλειδώσουν τα δωμάτια για πάντα.
Όταν τα δωμάτια κλειδωθούν, όταν τα κλειδιά κρυφτούν, τότε θα δείτε τις Μανάδες …τότε θα καταλάβετε τι σημαίνει να χάνεις το καμάρι σου …το σπλάχνο σου …το Θείο δώρο της αγκάλης σου …
©2023 Maria Stavridou
