Απόμεινα Μονάχη
Αποκαμωμένη από πόλεμο φρικτό
να πολεμάω και τον όχλο και τον εχθρό,
να καρφώνω σπαθιά με βία, με πάθος,
σε κάθε ανήθικη, απειλητική καρδιά
και τα σπουργίτια να μου ψιθυρίζουν
μην παραδίνεσαι κόρη, ποτέ ξανά.
Σέρνοντας τα βήματα
προσπερνώντας θύματα,
αναγκάζω το κορμί να συνεχίσει
σε μια πορεία αιματοβαμμένη,
σε μια πορεία αηδιαστική
ενώ τα κοράκια γύρω μου υπενθυμίζουν
‘Ο εχθρός πρέπει να λυγίσει
Το στέμμα να παραδοθεί’.
Αφεθήκαμε στου ‘Δημοκράτη’ την αγκαλιά
Αφήσαμε τα παιδιά να παίξουν με φίδια και θεριά
Χάσαμε πίστη, παράδοση και οικογενειακή θαλπωρή,
τώρα συμβιβαζόμαστε με κάθε γελοία τάση Ευρωπαϊκή
και δηλώνουμε νικητές, οι πιο χαμένοι,
αν θες να λες αλήθεια χωρίς υπεκφυγές.
Κουρασμένη, εγώ και χιλιάδες θνητά ‘Γιατί;’
που θέλαν ν΄αγκαλιάσουν μια στάλα την ευτυχία,
τη χαρά, την ξενοιασιά,
και τελικά αποδέχτηκαν μια ξενιτιά αναγκαστική.
Φίλοι, εχθροί, όλοι μαζεμένοι σε πλατεία ηρωική,
να φωνάζουν για το αυτονόητο
για τα παιδιά, για το γέλιο, για το ‘Σ΄αγαπώ ζωή’,
που θάφτηκε μαζί με τη γριά
που πέθανε μόνη και έρημη ένα πρωί.
Δε θέλω να τα παρατήσω
Δε θέλω να ηττηθώ
Φωνάζω τον Κολοκοτρώνη
Φωνάζω και έναν άγιο με σταυρό
μ΄απόμεινα μονάχη και δεν ξέρω που να σταθώ.
Σώσε με κυρά δασκάλα… σε παρακαλώ…
©2024 Maria Stavridou
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
