Δώρο Ζωής
Όταν μας πήραν από το νοσοκομείο για να μας ανακοινώσουν πως βρέθηκε καρδιά αισθάνθηκα ευλογημένη. Μονάχα μια σκέψη μ΄έκανε να διστάσω για μια στιγμή, ένας άλλος άνθρωπος είχε χάσει τη ζωή του για να πάρω εγώ την καρδιά του …
Έναν ολόκληρο χρόνο μετά κατάφερα να επιστρέψω σε μια γλυκιά καθημερινότητα χωρίς αγωνία και φόβο. Γύρισα στο Πανεπιστήμιο, άρχισα να δέχομαι τηλεφωνήματα από φίλες που δεν ήξεραν και ήθελαν να κάνουμε συντροφιά, άρχισα να χαίρομαι ξανά το δώρο ζωής.
Θα ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα μόνη διακοπές, μόνη …με την αδελφή και τον γαμπρό μου …τουλάχιστον θα είχα τη ψευδαίσθηση πως δε θα έδινα λογαριασμό σε κηδεμόνα. Κλείσαμε δωμάτια δίπλα στο κύμα, σ΄ένα νησί της άγονης γραμμής. Απέραντο γαλάζιο, φρέσκο ψαράκι, ξεκούραση, κολύμπι και ηλιοθεραπεία. Ήμουν ενθουσιασμένη, το μόνο περίεργο η αίσθηση πως δυο άγνωστα μάτια με παρακολουθούσαν …
Στην όμορφη παραλία η παρέα στάνταρ, δυο ζευγάρια Ιταλών, δυο Αγγλίδες και εμείς. Μετά τις πρώτες μέρες γίναμε όλοι μια παρέα και οι ώρες άρχισαν να γεμίζουν με μαθήματα Ιταλικών, κολύμπι και ψάρεμα. Είχα απομείνει μόνη στην παραλία, απολάμβανα τη μοναξιά και τη θάλασσα σα ναυαγός όταν κάποια στιγμή χτύπησα το πόδι μου στα βράχια αναζητώντας σπάνια κοχύλια. Έκανα να πλησιάσω τα πράγματα μου κουτσαίνοντας, όταν αισθάνθηκα ένα χέρι δυνατό να με στηρίζει από τη μέση ….τα΄χασα …γύρισα και αντίκρυσα δυο αμυγδαλωτά μάτια που είχαν καρφωθεί στα δικά μου. Προσπάθησα ν΄αποτραβηχτώ μα δε μ΄άφησε, μια επιβλητική ήρεμη φωνή μου εξήγησε πως ήταν γιατρός και πως ήθελε απλώς να με βοηθήσει. Στη λέξη γιατρός αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στη ψυχή μου … Προσεκτικά με βοήθησε να καθίσω στην πετσέτα μου και μ΄έμπειρες κινήσεις άρχισε να ελέγχει το τραύμα, που συνέχιζε δυστυχώς να αιμορραγεί έντονα. Τον είδα να σηκώνεται και να πλησιάζει το μικρό ταβερνάκι που μας εξυπηρετούσε, επέστρεψε κρατώντας μια δερμάτινη ιατρική τσάντα και ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Μου έδωσε να πιώ και μετά άρχισε ν΄απολυμαίνει την πληγή. Δέκα λεπτά μετά το πόδι μου ήταν μπανταρισμένο, εγώ κατάχλωμη και σιωπηλή, ενώ εκείνος καθισμένος δίπλα μου να μου μιλάει για την ιστορία του νησιού και της μικρής ταβέρνας … Δε ξέρω πως τα κατάφερε να με χαλαρώσει και μετά από λίγο ν΄απολαμβάνω όντως τη συζήτηση μαζί του. Μείναμε μέχρι που ο ήλιος μας αποχαιρέτησε και μετά με συνόδεψε μέχρι το δωμάτιο μου.
Επέμενα πως ήθελα να τον ευχαριστήσω και δώσαμε ραντεβού στο ταβερνάκι. Φυσικά δεν ήταν ρομαντικό ραντεβού όμως μια γλυκιά αίσθηση προστασίας και μιας άγνωστης τρυφερότητας που δε μπορούσα να χαρακτηρίσω μ΄έκανε να φορέσω το πιο όμορφο καφτάνι που είχα πάρει μαζί μου, να μαζέψω περίτεχνα τα μαλλιά και να μακιγιαριστώ.
Καθίσαμε δίπλα από το κύμα και τον άφησα να παραγγείλει, παρότι είχαμε συμφωνήσει πως θα του έκανα εγώ το τραπέζι. Ήπιαμε, φάγαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε και ήταν σα να γνωριζόμασταν από πάντα, σα να είχαμε περπατήσει στα ίδια μονοπάτια, σα να είχαμε μοιραστεί τα ίδια όνειρα. Τελικά δεν κατάφερα να πληρώσω το τραπέζι, κατάφερα όμως να τον κάνω να χαμογελάσει και κάτι ψιθύριζε στην καρδιά μου πως είχε πολύ καιρό να χαμογελάσει τόσο ξένοιαστα και αυθόρμητα.
Από εκείνη τη στιγμή γίναμε αχώριστοι, βόλτες στο χωριό, εξορμήσεις στα διπλανά νησιά, ασταμάτητες συζητήσεις μέχρι που φτάσαμε στο επίμαχο σημείο της μεταμόσχευσης …ήταν τόσο περίεργο …όταν το ανέφερα ήταν σα να μην ήθελε να μιλήσουμε γι΄αυτό …σα να ήξερε και απλώς προτιμούσε να το αφήσει στην άκρη …
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως η μέρα επιστροφής είχε φτάσει και τότε μου είπε πως θα επιστρέφαμε μαζί.
Η χαρά μου δεν περιγραφόταν …
Πριν χωριστούμε στο λιμάνι, τον είδα να με πλησιάζει και για πρώτη φορά να μ΄αγκαλιάζει σφιχτά πάνω του, για να μου εξομολογηθεί πως ήθελε να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι και στην πόλη … Ζούσα ένα όνειρο, ένα άπιαστο, απερίγραπτο όνειρο …για πρώτη φορά είχα κάποιον να μοιραστώ τις ανησυχίες και τους φόβους μου, είχα κάποιον να πω καλημέρα, κάποιον να λαχταρώ ν΄ακούσω να μου εύχεται καληνύχτα, κάποιον που ήξερε τι ακριβώς ήθελα ανά πάσα ώρα και στιγμή … Το πιο περίεργο όμως απ΄όλα ήταν πως ποτέ μα ποτέ δεν έκανε μια κάποια κίνηση ερωτικού ενδιαφέροντος …ναι …το έβλεπα πως με νοιαζόταν, ποτέ όμως δεν τόλμησε να με φιλήσει, να μ΄αγκαλιάσει πιο ερωτικά … Εγώ από την άλλη είχα ήδη παραδοθεί στο όνειρο, τι και αν ακόμη δεν είχα γευτεί τα χάδια και τα φιλιά του, ήταν σα να με νανούριζαν κάθε μέρα οι αγκαλιές του, σα να με χόρταιναν τα φιλιά του, σα να με ικανοποιούσαν τα χάδια του …για πρώτη φορά ήμουν χαμένη σ΄ένα άγνωστο μονοπάτι που όλοι οι κοινοί θνητοί ονομάζουν Έρωτα … Και τότε έγινε αυτό που δεν περίμενα …αρρώστησα …και τον είδα να μεταμορφώνεται στον πιο αυστηρό γιατρό όλου του κόσμου, εξετάσεις, φάρμακα και ξαφνικά μια μορφή άγνωστη και απρόσιτη …
Δεν ήξερα τι να υποθέσω, δεν ήταν κάτι σοβαρό, ένα βαρύ κρύωμα που με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή θα το ξεπερνούσα. Δε μπορούσα να εξηγήσω τη μεγάλη του αλλαγή όταν ένα βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου άκουσα το κουδούνι και μηχανικά έτρεξα ν΄ανοίξω. Τον είδα να στέκεται στην εξώπορτα κατάχλωμο και μουσκεμένο.
Άρχισε να μιλάει ..στην αρχή διστακτικά …μετά με μεγαλύτερη σιγουριά …και να λέει …όλα εκείνα που μου είχε κρύψει …όλα εκείνα που εξηγούσαν την περίεργη συμπεριφορά του …όλα εκείνα που θα με σημάδευαν για πάντα …
Ήταν η καρδιά της αδελφής του που μου είχε δοθεί, ήταν ο ίδιος που με είχε επιλέξει, ήταν ένας από τους γιατρούς που είχαν πάρει μέρος ενεργά στην διαδικασία της μεταμόσχευσης, ήταν τα δυο άγνωστα μάτια που παρακολουθούσαν τα βήματα μου, ήταν …ήταν ένας τρελός που δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και ερωτεύθηκε μια νέα γυναίκα που δεν έπρεπε …εκείνο το ‘δεν έπρεπε’ το ένιωσα σαν καρφί μέσα στην καρδιά μου …
Αυθόρμητα τον ρώτησα γιατί δεν έπρεπε και τότε για πρώτη φορά αισθάνθηκα τα χέρια του να μ΄αιχμαλωτίζουν και τα χείλη του να με ταξιδεύουν επιτέλους στο όνειρο … Δυο χρόνια τώρα είμαστε τόσο αγαπημένοι, που έρχονται στιγμές που φοβάμαι, εκείνος μ΄ευχαριστεί κάθε μέρα που του έδωσα μια ευκαιρία στον έρωτα και εγώ τον ευχαριστώ κάθε μέρα για το πολύτιμο δώρο ζωής …
Πηγή πρώτης δημοσίευσης: GynaikaEimai.com
