Φοβάμαι Τις Λέξεις
Φοβάμαι ξανά…
Φοβάμαι ν΄αγγίξω τις λέξεις…
να τις ξυπνήσω και να τις αφήσω να πάρουν ανάσα
να τις επιτρέψω να ξεκουραστούν
πάνω σ΄όλα αυτά που νιώθω για σένα.
Φοβάμαι τις λέξεις…
μην τυχόν φιληθούν με τα φιλιά που έκρυψα
μην αγγιχτούν με τα χάδια που έπνιξα
μην γευτούν τα όνειρα που γέννησα… και έδιωξα
Φοβάμαι να τις αφήσω να πετάξουν…
ξέρω πως θα΄ρθουν να σ΄ενοχλήσουν
να σου αποκαλύψουν το ψέμα που έντυσα αλήθεια
Ξέρω καλά πως δε θα διστάσουν
θα ψιθυρίσουν με θράσος να γυρίσεις πίσω σε μένα.
Μην τις ακούσεις…
κλείσε πόρτες και παραθύρια και μην τις ακούσεις
ζήσε στο ψέμα που έχτισα με τόσο κόπο,
μείνε εκεί που η μορφή μου έχει ξεθωριάσει.
φυλάκισε τα φιλιά σου για μια άλλη,
σφράγισε την αγκαλιά σου για μια αυταπάτη,
μονάχα μην αφήσεις τις δικές μου λέξεις να σε ορίσουν
να καθορίσουν ξανά μια αγάπη,
που τόσο πάλεψα να σκοτώσω…
να κάνω φάντασμα
να κάνω κατάρα σε παραμύθι Μαγισσών.
Το δάσος των λέξεων
ο πρίγκιπας της καρδιάς και μια απελπισμένη
που έβαλε τις λέξεις να τον δηλητηριάσουν,
να σκοτώσουν ότι όμορφο και φωτεινό υπήρχε στην καρδιά.
Φοβάμαι τις λέξεις…
Φοβάμαι πως δεν τις ορίζω πια…
Φοβάμαι πως θα μ΄εκδικηθούν και θα σε φέρουνε ξανά…
©2021 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
