Η Νέα Φορεσιά . . .
Είναι σα ν΄άνοιξα τα μάτια από ύπνο βαθύ …
τον ύπνο της ‘ωραίας κοιμωμένης’ και ας μην είμαι ωραία …
Πως είναι δυνατόν να προσπερνάμε κάθε μέρα τέτοιες εικόνες κατάντιας και να δηλώνουμε πως είμαστε μια χαρά …πως έχουμε πολιτισμό …
πως έχουμε ηθική και λογική …
Ένα σουσαμένιο κουλούρι μοιρασμένο στη μέση για τα δυο της παιδιά …
Ουρά στα σκουπίδια από τον πάγκο της λαϊκής …
και στη γωνιά μια γριά να παρακαλά να περάσει πρώτη,
γιατί δεν αντέχει την παγωνιά.
Τριάντα οκτώ χρόνια στο τιμόνι …
και η χήρα στο συσσίτιο της εκκλησίας,
κρυμμένη στη γωνιά …ντρέπεται τη γειτονιά.
Εικόνες δυνατές …που τις ντύνουμε θολές, που τις απαξιώνουμε,
που πείθουμε τον ανάξιο εαυτό μας πως δεν υπάρχουν.
Φιγούρες που προσπερνάμε αδιάφορα
Φιγούρες που δηλώνουν πως είναι πόλεμος η ζωή
Φιγούρες που αγκάλιασαν τη ντροπή
και απαρνήθηκαν την αξιοπρέπεια για ένα πιάτο φακί.
Ο νέος σοβαρός προβληματισμός …
‘Που θα πάμε το τριήμερο …’
‘Τι θα γίνει στο Σασμό …’
‘Ποιος θα ντυθεί … «Είμαι και εγώ εδώ» …’
Μια ανόητη κοκεταρία σε μια διεφθαρμένη κοινωνία
που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της,
μα δηλώνει την πείνα …ανάπτυξη, επιτυχία μεγάλη και χαρά της.
Λωτοφάγοι …
Η νέα φορεσιά για τη νέα σεζόν …
Τρέχω …μην τυχόν δεν τη φορέσω και εγώ …
Τρέξτε να προλάβετε …τις πουλάνε δυο …δυο …
©2023 Maria Stavridou
