Κλαίς Μάτια Μου
Κλαις μάτια μου …μ΄αναφιλητά
στέκεσαι αντίκρυ μου και κλαις
έδιωξες τον ατσάλινό ανδρικό εγωισμό
έθαψες εκείνο το σπασμένο ‘Σ΄αγαπώ’
και παλεύεις να ελευθερώσεις τον καημό
τον χαμό …τον αγέλαστο θυμό
που σου ξεσκίζει τα σωθικά
που θα πάρει έναν Διάολο και έναν καντηλανάφτη
να πνίξει σε θάλασσα βαθιά
πριν σου τραγουδήσουν ένα τσάμικο
για μια κόρη φτωχιά
Κλαις μάτια μου …μ΄αναφιλητά
παλεύεις να κρύψεις τις κραυγές
τις πνίγεις …τις ντύνεις αδιάφορες αδελφές
οδηγίες δίνεις να μη με πλησιάσουν
να μην τολμήσουν να μου χαμογελάσουν
να μου δώσουν μια οργισμένη εντολή
να μην τολμήσω να ορίσω θάνατο-φιλί
να περάσω ξεδιάντροπα τη θύρα τη σκαλιστή και να φύγω …
Να φύγω μάτια μου χωρίς λαλιά
με μια προσποιητή αγκαθωτή χαρά
να κλείσω στόματα και φήμες σκοτεινές
να πνίξω τραγούδια και λουλούδια σε λίμνες μακρινές
Να μη σε αποχαιρετήσω
Να μη σε φιλήσω
απλώς ν΄αφανίσω όνειρα και όρκους αγκαλιές
Κλαις μάτια μου …μ΄αναφιλητά
ψιθυρίζεις πως οργανώνεις ένα πανηγύρι σιωπηλό
Έναν θάνατο-χορό αν μου χαρίσεις
τη ψυχή μου για πάντα θα ορίζεις
Κλαις μάτια μου …μ΄αναφιλητά
Φίλα με …να΄ρθω και εγώ στου Άδη την αγκαλιά
©2022 Maria Stavridou
