Μια Αλήθεια
Θέλω να σου πω την αλήθεια…
Θέλω να βρω το κουράγιο να σου αποκαλύψω πως δεν είσαι το παιδί που γέννησα, μα το παιδί του ανάθρεψα. Το παιδί που λαχτάρησα, το παιδί που ονειρεύτηκα, το παιδί που μου χάρισαν οι μοίρες, όταν αποφάσισαν να σε γεννήσει ένα άλλο κορμί για να μου χαριστεί εμένα ο τίτλος της ‘μάνας’.
Φοβάμαι…
Σενάρια τρόμου, έχουν γίνει σαράκι και μου τρώνε την ψυχή. Αν το μάθεις θα πληγωθείς, ίσως φύγεις μακριά μου, ίσως με μισήσεις, που δεν σου είπα την αλήθεια πιο νωρίς….
Σκέψεις δηλητήρια που δεν μ΄αφήνουν πια να σε χαρώ… Σ΄ακούω να κάνεις όνειρα και αντί να χαίρομαι… φοβάμαι. Κάθε φορά που μ΄αποκαλείς μητέρα αισθάνομαι μικρές βελόνες να μου τρυπάνε την ανάσα. Ναι, είμαι η μητέρα σου, είμαι η γυναίκα που σ΄έκλεισε στην αγκαλιά της και υποσχέθηκε να σου χαρίσει ολάκερο τον κόσμο της. Ίσως να μην είναι τόσο σημαντικός ή σπουδαίος, είναι όμως όλος δικός σου.
Χάρισμα, για τις στιγμές ευτυχίας που μου χάρισες άθελα σου.
Δεν ξέρω πως να σε πείσω πως σ΄αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα να μπουσουλάς μέσα στο φθαρμένο πάρκο του ιδρύματος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το γλυκό μουτράκι, που είχε πεισμώσει και ήθελε να σηκωθεί στα δυο του πόδια. Είχα εντυπωσιαστεί με τη επιμονή σου, έπεφτες ξανά και ξανά και ξανά, μα δεν τα παρατούσες, προσπαθούσες με πείσμα να σηκωθείς και να σταθείς όρθια, μέχρι που τελικά τα κατάφερες… Όταν γύρισες και με κοίταξες έμεινα άφωνη. Στεκόσουν με μια ανεξήγητη περηφάνεια και με κοίταζες μ΄ένα ύφος απόλυτης ικανοποίησης. Εκείνο ήταν… Από εκείνην τη στιγμή δεν έβλεπα τίποτα άλλο μπροστά μου. Υπήρχες μονάχα εσύ… Μόνο εσένα θα έπαιρνα φεύγοντας από εκεί μέσα… Μόνο εσένα!
Μετά από έναν πολύμηνο πόλεμο με το τέρας της γραφειοκρατίας τα κατάφερα, σε πήρα κοντά μας. Σε πήρα όχι ως βραβείο, μα ως ιερό καθήκον, να μη σ΄απογοητεύσω, να μη σε πληγώσω, να μη σε προδώσω.
Εικοσιδύο χρόνια μετά, σε βλέπω έτοιμη ν΄ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις ψηλά… Δεν είναι πως δεν θέλω να πετάξεις μάτια μου, είναι που αυτό το μυστικό που κρατάω στην καρδιά, γίνεται αρρώστια που με βασανίζει. Το ξέρω πως πρέπει να μάθεις την αλήθεια, το ξέρω και ας λέω ψέματα στον εαυτό μου πως δεν είναι απαραίτητο να σου αποκαλύψω πως είσαι υιοθετημένη. Έρχονται στιγμές που παραδέχομαι πως είναι καθήκον μου να σου μιλήσω και κάποιες άλλες που με πιάνει πανικός και μόνο στη σκέψη. Σ΄αγαπάω τόσο πολύ, που νομίζω πως αν αντικρύσω την απογοήτευση ή την απόρριψη στα μάτια σου θα σταματήσω να υπάρχω.
Ποτέ δεν ρισκάρισα στο παραμικρό μαζί σου, πάντα πάλευα να είσαι προστατευμένη, ασφαλής. Δεν μ΄ένοιαζε τίποτα άλλο.
Τώρα όμως ξέρω πως ήρθε η ώρα να πάρω το μεγαλύτερο ρίσκο μαζί σου και να σου αποκαλύψω την αλήθεια…
Εύχομαι να καταλάβεις…
Εύχομαι να με συγχωρέσεις…
Εύχομαι να σταθείς δυνατή γι΄ακόμη μια φορά στη ζωή και να μη λυγίσεις…
Εύχομαι να κατανοήσεις τους φόβους μου…
Εύχομαι να μη σταματήσεις να μ΄αγαπάς…
©2024 Maria Stavridou
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
