Μου Μίλησες
Μου λείπει η φωνή σου,
παλεύω να θυμηθώ εκείνη την επιβλητική αυστηρή φωνή
που έμαθε να κρύβει ανάμεσα στις χορδές
την τρυφερότητα και την ευαισθησία
Μου λείπουν οι ψίθυροι που άφηνες
όταν τα φιλιά σου παραδινόταν στο σκοτάδι της σιωπής
για να μου αποκαλύψουν τη λαχτάρα και τον πόθο
Ονειρεύομαι τον ήχο των αναστεναγμών
Όταν η τρελή δάμαζα τη σάρκα για να σε υποτάξω
τον θόρυβο της ανικανοποίητης επιθυμίας
που βασάνιζε όλο σου το είναι κάθε φορά που σταματούσα …
Απόψε μου λείπει το όπιο της φωνής σου
οι νότες που ήξεραν να επιβληθούν στην ευαίσθητη ψυχή μου
η ηχώ από τις υποσχέσεις και τους όρκους
που πολύ φοβάμαι πως τώρα πια σκορπάς σε ξένα σώματα …
Κάθομαι σε μια γωνιά …
απέναντι μου το απέραντο γαλάζιο
ανοίγω το παραθύρι και αφήνω τα ζωντανά του Ποσειδώνα
να καλύψουν το κενό του δικού σου τραγουδιού
Χαράζω τις φλέβες
και αφήνω το αίμα σε ρυθμικό τέμπο να με νανουρίσει …
Περιμένω ακόμη μια φορά να ξημερώσει
να γεμίσει ο χώρος με τις γνώριμες ανάσες του κόσμου μου
ενώ μια κόκκινη θάλασσα συνεχίζει να ποτίζει το χειροποίητο χαλί …
Η φωνή σου πάντα απούσα
η απελπισία πλάθει οφθαλμαπάτες …
αυτή η καταραμένη θεά που βάλθηκε απόψε να μ΄αποτελειώσει
συνεχίζει το τραγούδι της …
Οι στίχοι καρφιά από Γύφτους
που χαρίστηκαν για τον Εσταυρωμένο
Κλείνω τα μάτια έτοιμη να παραδοθώ
παλεύω ν΄αναγνωρίσω τη φωνή την τελευταία
που θα με συνοδέψει στον βαρκάρη
σχεδόν ακούω τα δυο χρυσά νομίσματα που έταξα αμοιβή του …
Μια ύστατη ικεσία ….’Μίλα μου!’
Θείο δώρο ελεημοσύνης …ένας αχνός ψίθυρος
που γαληνεύει την αγωνία του τέλους που πλησιάζει
‘Απόψε το βράδυ εγώ θα σε φυλάω …μη φοβηθείς …’
Ο θεός θάνατος μου κράτησε τελικά το χέρι
πριν χαθώ μαζί του έστειλα την τελευταία μου ανάσα να σε βρει…
‘…μου …μίλησες …’
Maria Stavridou
