Διώξε Τα Σύννεφα
Πάρε τη βροχή μακριά μου
διώξε την οργή
από την καρδιά μου.
Πνίξε τα δάκρυα
ρίχτα στο χώμα,
πόσο να πονέσω ακόμα.
Πάρε τον θυμό από τη σκιά μου
το ‘σ΄αγαπώ’
έγινε φαρμάκι μες το στόμα.
Ρίξε το φως επάνω μου
να μην έρχεται ξωπίσω,
θέλω σελίδα στη ζωή,
καινούργια να γυρίσω.
Ορίζω αρχή την προσμονή
Ορίζω ευχή μια νέα σπονδή
Ένα μεθύσι από δάκρυα πνιχτά
αίμα – δηλητήριο από οχιά
και το αντίδοτο …μια ζεστή αγκαλιά,
διώξε τα σύννεφα μακριά.
Ότι σέρνεται άστο να συρθεί
θέλει κότσια από τη γη να σηκωθεί,
μα ότι σέρνεται δεν θα σταθεί ποτέ,
είναι απλώς ένας θυμός,
ένας ύπουλος εχθρός.
Η αγωνία της σιωπής
το παγωμένο άγγιγμα της βροχής.
Άσε τα δάκρυα να τρέξουν
να ξεθυμάνει ο πόνος,
ρίξε τη ματιά μπροστά
καινούριος ανοίγει δρόμος.
Διώξε τα σύννεφα μακριά
κρατά την ανάσα και δώσμου δυο φιλιά
ένα για τη νέα ευχή …
ένα για κάθε δάκρυ που έγινε βροχή …
©2023 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος – Συγγραφέας
©2023 Δημήτρης Μονιός
Αρθρογράφος – Ποιητής
