Ντυμένη Φάντασμα
Ακόμη ένα βράδυ ντυμένη φάντασμα, σε μια γωνιά του δωματίου που το νανουρίζει το παραπονιάρικο κλάμα της βροχής. Περιμένω… ακόμη σε περιμένω… κοιτάζω δίπλα μου τα φαντάσματα της ψυχής, που έχουν βγει σεργιάνι για να με διασκεδάσουν, ενώ το βλέμμα μου πάντα στραμμένο στο δρόμο, παρακαλάει να αναγνωρίσει τη γνώριμη φιγούρα.
Πιέζω την απελπισία να πάει για ύπνο, παλεύω να την κοιμίσω με όμορφες αναμνήσεις. Με φιλιά που δίναμε κάτω από τη βροχή, κάτω από τ΄αστέρια, σε γωνιές που η ζωή δεν καταδεχόταν να ξεκουραστεί, σε σκοτεινά μονοπάτια που φοβόταν ακόμη και οι δαίμονες να πλησιάσουν.
Το ξέρω πως θα γυρίσεις κοντά μου. Νιώθω το πόνο που σου χαρακώνει τη φωνή, κάθε φορά που μου χαρίζεις λίγα λεπτά ελπίδας, μέσω μιας μικρής συσκευής που έχει γίνει πια ο μόνιμος σύντροφος μου.
Μετράω τις ώρες που γίνονται μέρες, τις μέρες που γίνονται μήνες και παρακαλώ απλώς να είσαι καλά.
Όσο εσύ είσαι καλά, τόσο εγώ είμαι ήρεμη.
Ναι, το ξέρω πως θα΄ρθεις… μου το ψιθυρίζει η αύρα της νύχτας όταν μου φέρνει πεσκέσι τους λυγμούς σου, όταν με αναγκάζει να ακούσω το πόθο του κορμιού σου που κηρύσσει επανάσταση, όταν με νανουρίζει με τους στίχους που αγαπάς.
Μια βασανιστική μοναξιά μέχρι η ζωή να μας επιτρέψει να ονειρευτούμε παρέα. Να κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου και να αφήσουμε τις μοίρες να μας προσφέρουν τα ‘δώρα’ τους. Δε θα είναι όλα διαλεχτά, θα είναι όμως όλα δικά μας. Η προίκα της κοινής μας ζωής. Θα είναι τα δάκρυα και τα γέλια που θα μοιραστούμε, θα είναι οι πόθοι και τα όνειρα μας που θα ταξιδέψουν αγκαλιασμένα, θα είναι τα λάθη και τα σωστά, θα είναι η ίδια η ζωή και ίσως… ο θάνατος μας.
Ακόμη ντυμένη φάντασμα της νύχτας περιμένω μια νέα αυγή… περιμένω εκείνην την αυγή που το πρώτο καλημέρα θα είναι το δικό σου…
‘Καλημέρα μάτια μου γλυκά… γύρισα’
©2024 Maria Stavridou
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
