Συγχώρα με . . .

Συγχώρα με που απόψε κλαίω σαν μωρό…

που αφήνομαι κουρασμένη να χαθώ

σε σκέψεις που έχουν σκοτεινιάσει,

τον καημό έχουν θρονιάσει.

Παραμένω ένα θύμα της ζωής,

πιστεύω σ΄ανήθικες λέξεις λογικής,

που ξεστομίζουν γύρω μου

νέοι και παλιοί καλοθελητάδες,

όμορφοι ή άσχημοι πραγματευτάδες.

Αφήνω τη σκέψη μου ανοιχτή,

την καρδιά μου… δυστυχώς… ευάλωτη πολύ

και αυτοί στοχεύουν συχνά – πυκνά πάνω της

να την χαρακώσουν, την αγάπη να ματώσουν.

Δεν βαρυγκωμώ,

τώρα ξέρω το παιχνίδι και απλώς σιωπώ,

μα κάποιες στιγμές τα δάκρυα νικάνε τη λογική

και εμφανίζονται σαν μικρή σπονδή,

για τον άνδρα που έχω ερωτευθεί.

Θα΄θελα να΄μουν ατρόμητη πολύ, σκληρή και επικριτική.

Αφύσικη αυτή η εκ γενετής, ευαίσθητη χορδή

που με κάνει να θέλω να κουρνιάζω σαν παιδί.

Θα΄θελα να΄μουν βροντή, χαλάζι, αστραπή,

να τρομάζω, να χτυπάω και όπου βγει. . .

Συγχώρα με που απόψε αντί να σ΄αγαπάω

κάθομαι και μοιρολογάω

τη ζήλια και τον παιδεμό,

τον φθόνο και τον αβάσταχτο καημό,

που δείχνουν όσοι δεν έχουν ν΄αγαπούν μια ψυχή

που γεννήθηκε μαζί με την δική τους την αναπνοή.         

©2023 Maria Stavridou

Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα