Π ε ρ ι μ έ ν ε ι ς ...
Το ξέρω πως περιμένεις …
Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού …και περιμένεις
Μονολογείς στη σκηνή της ζωής …και περιμένεις
Χαρίζεις βήματα στη μοναξιά …και περιμένεις
Το ξέρω …
Θα περιμένεις μέχρι η κόλαση να γίνει ο νέος Παράδεισος,
μέχρι η φωτιά να παραδοθεί στον θυμωμένο Ποσειδώνα,
μέχρι η νύχτα να ξαπλώσει στο κρεβάτι του θεού Ήλιου
Με περιμένεις …
Πίνεις βιαστικά μια δυο γουλιές αναμνήσεις,
στέκεσαι στο φάρο της καρδιάς ψιθυρίζοντας το παράπονο σου
αφήνεις τα δάκρυα να ξεπλύνουν τον πόνο από το πρόσωπο,
που άρχισε πια να παραδίνεται στον άρχοντα χρόνο …
Βουτάς κάθε ξημέρωμα στης ελπίδας το ποτάμι
Ρουφάς με λαχτάρα τις δροσοσταλίδες του ονείρου
Προσεύχεσαι συλλαβίζοντας τ΄όνομα μου
Το ξέρω …ακόμη με περιμένεις …
Η αγωνία σου, γίνεται χάδι πάνω στα μαλλιά μου
Η λαχτάρα σου, το νυχτικό που δεν αποχωρίζομαι
Ο πόθος σου, ο Δαίμονας που δε μ΄αφήνει να ησυχάσω
Ο φόβος σου, η κατάρα που κυνηγάει να με κατασπαράξει …
Περιμένεις και εγώ λιώνω κάθε μέρα ξέροντας πως ακόμη …περιμένεις,
πως θα περιμένεις μέχρι η ψυχή να παραδοθεί στον πλάστη της
Πως να΄ρθω καρδιά μου;
Όταν όλα έχουν γεννηθεί για να μας κρατήσουν χώρια
Όταν όλα έχουν ορκιστεί να μας βασανίζουν αιώνια
Δυο ανήθικοι υπερασπιστές του Έρωτα
που τους απαρνήθηκε ακόμη και ο ίδιος ψεύτης ερωτιάρης θεός
που τους θυσίασε στο βωμό της πιο βρώμικης ηθικής,
μιας πόρνης ζωής …
Το ξέρω πως περιμένεις …
αυτό είναι το πιο απάνθρωπο βασανιστήριο της ζωής μου
το δισκοπότηρο της ψυχής μου …
Maria Stavridou
