Θα΄ Θελα να Γεράσω Μαζί σου
Θα΄θελα να είχα την ευκαιρία
να γεράσω κοντά σου.
Ν΄αφήσω ελεύθερα τα γκρίζα μαλλιά,
μιας ανύπαρκτης ματαιοδοξίας,
που μετακόμισε μακριά …χρόνια τώρα πολλά.
Να χαρίσω στο κορμί σου
τις ανασφάλειες και τα τάλαντα,
που κουβαλάει η ψυχή μου και η γέρικη ποδιά.
Να μαγειρέψω όνειρα και πάθη
ίσως κι εκείνη την κρυφή συνταγή …
από τη γιαγιά,
που ήξερε να γνέφει το κουβάρι,
μαζί με μια χούφτα παραμύθια μαγικά.
Να ντύσω το κορμί
μ΄ένα κατακόκκινο φόρεμα ρετρό
και μ΄εκείνη τη μάτια …που διαφήμιζε ηδονές,
από έναν Έρωτα που τάιζε πουλιά, όνειρα
και ποιήματα για μια θάλασσα κυρά.
Θα΄θελα να χτίσω
το καταφύγιο της ζωής σου
να ντυθώ νοικοκυρά …
να κοιμηθούμε πάλι αγκαλιά.
Θα΄θελα να γιατρέψω τους καημούς σου
τους εφιάλτες με τη Μάγισσα,
που κλέβει τα παιδιά.
Θα΄θελα …
Πόσο αβάσταχτα σκληρή αυτή η ηχώ
που έχει εγκλωβίσει,
στα σωθικά της πίκρα και χαμό …
Ένα μόνιμο ‘Θέλω’ ραμμένο σε κάθε γωνιά
σαν αρχαϊκό μοτίφ,
που στόλισε με το ζόρι την καρδιά
και ένας Φοίβος ανένδοτος,
που φωνάζει δυνατά
πως δεν έχει ανάγκη τα θνητά φιλιά.
Είναι αλήθεια …
Θα΄θελα …ν΄αδικήσω …
να χαραμίσω …να ονειρευτώ.
Να ντύσω ζωή μία και μόνο στιγμή
και μετά ν΄αφαιρέσω το δικαίωμα
για συγχώρεση …για προσμονή.
Θα΄θελα να είχα τη δύναμη
ν΄άλλάξω τη ζωή.
Να ορίσω τον θάνατο ‘Αρχή’
Να γεννήσω τη μοίρα …
που τόλμησε να με καταραστεί …
©2022 Μαρία Σταυρίδου
