Το Αποφάσισα
Δεν έχω αποφασίσει
αν πρέπει να θυμώσω μαζί μου
ή με όλους αυτούς που παραμονεύουν
να κλέψουν μια ευχή, να βιάσουν την εξομολόγηση
που ξέφυγε από τα χείλη και ελευθέρωσε την ψυχή.
Χιλιάδες καταπατητές που κυκλοφορούν αδιάφοροι,
που ρημάζουν της καρδιάς τα δώρα,
της ανάγκης τα δάκρυα τα πρώτα και εσύ να σιγοτραγουδάς
πως αύριο θα πας ν΄ανακαλύψεις ένα νέο καταφύγιο για μας.
Ειρωνεία να χάνουμε την ουσία
και να πολεμάμε για μια δήθεν επιτυχία.
Χάρτινα χαμόγελα που τσαλακώνονται στη στιγμή,
πήλινα αγκαλιάσματα που ραγίζουν με το πρώτο φιλί.
Ένας ψεύτικος ευτυχισμένος κόσμος
που πια άρχισε να με φοβίζει,
την ψυχή μου να τυλίγει με χιλιάδες αγκαθωτά πανιά
που οι υφάντρες ετοίμασαν για μένα μοναχά.
Εχθρική η νέα κοινωνία
που αγκαλιάζει κάθε τι βρώμικο και σκοτεινό
και τα παιδιά ν΄αναρωτιούνται
τελικά γιατί τα στέλνουμε στο σχολειό.
Κράτα με…
φοβάμαι αλλά δε θέλω να το παραδεχθώ
θέλω να ξανανιώσω άνθρωπος, φίλος ακόμη και εχθρός,
να ξέρω από που να περιμένω τη μαχαιριά,
το δηλητήριο, την προδοσία, την ψεύτικη αγκαλιά.
Απομείναμε μονάχοι μας να παλεύουμε χίλια θεριά
εσύ χαμογελάς και με κρατάς ζεστά,
σαν να΄ναι μέρα γιορτής και ξενοιασιάς.
Το αποφάσισα…
απλώς θ΄αφεθώ στης καρδιάς σου τον ρυθμό
θα κλείσω τα μάτια και θ΄ακούσω το σκοπό
‘Δε με νοιάζει τίποτα, αρκεί που σ΄αγαπώ’
©2023 Maria Stavridou
Glauka’s Talents
