Πίσω Από Την Πόρτα
Κρυφακούοντας την ενοχή σου
την παράδοση της αδίσταχτης ηθικής σου.
Χωρίς κανέναν δισταγμό
σ΄ακούω, άρχοντα της ψυχής,
να παραδίνεται σε άλλη κόρη,
στη λαγνεία μιας άγνωστης γνωστής.
Κρυμμένη καλά, ντυμένη θυγατέρα,
πίσω από την πόρτα μιας προσποιητής ζωής
ακούω χωρίς ανάσα τον ψίθυρο
που ικετεύει το φιλί της,
το πιο πρόστυχο χάδι της ζωής της.
Ο ήρωας της αφέλειας μου
Ο εραστής της απονήρευτης αγκαλιάς μου
παραδομένος, γυμνός,
να σέρνεται στο χαλί της ηδονής της
να παρακαλά για μια νύχτα στη κάμαρή της.
Η πόρτα πάντα ανοιχτή
για να ταξιδεύουν οι αναστεναγμοί,
να ελευθερώνονται οι πόθοι και οι καημοί
και εγώ πάντα εκεί, να στέκομαι ακίνητη
ενώ ο Δήμιος μου περνά το σκοινί,
ενώ ο Δήμαρχος απαγγέλει το κατηγορητήριο.
Μια τελευταία επιθυμία,
που δεν ξέρω αν θ΄ακουστεί
‘Κλείστε την πόρτα… σας παρακαλώ’
Ικετεύει μια ανόητη ψυχή…
©2023 Maria Stavridou
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
