Μια Θολή Ματιά
Βγάζω τα γυαλιά
αφήνω να κυριαρχήσει εκείνη …
η θολή ματιά.
Αυτή η ξεχασμένη ‘αδελφή’
αποφασίζω να ξαναγίνει
η φιλόξενη οικοδέσποινά,
με τα κατάμαυρα μαλλιά,
με την επιδερμίδα ζωγραφιά.
Θέλω μια αλλαγή
έστω για μια ματιά …
Μια θολή επιστροφή
στα νιάτα …στα όμορφα είδωλα …στη χαρά.
Έχω ανάγκη να ξανανιώσω σαν πριγκίπισσα
σαν νεοφερμένη νύφη …σαν Παναγιά.
Δεν καταριέμαι τη γιαγιά
Δε ζηλεύω τα παιδιά
Δεν θέλω καν να ξαναγίνω νιά
Απλώς μόνο γι΄απόψε
έχω ανάγκη αυτήν την θολή ματιά,
την επιστροφή στην ανεμελιά,
μόλις για μια ματιά …
Για ένα χαμόγελο που μου χάρισες
όταν με γνώρισες και είπες ‘Γεια χαρά’.
Για ένα φιλί που μου΄δωσες, ψιθυρίζοντας
‘Θα σ΄αγαπώ ακόμη και γριά’.
Απομείναμε μονάχοι
κρατώντας σφιχτά δυο ζευγάρια γυαλιά.
Δυο ζευγάρια μάτια
που κοιτάζονται μ΄αγάπη στα θολά …
©2023 Maria Stavridou
