‘Ζ Ω’

Ξεγελάω την υποκρισία …

ντύνομαι ‘αδιάφορη κυρία’

και συνεχίζω την ψεύτικη επικοινωνία,

ανάμεσα σε κυρίες που κάψανε το φαγητό

για να δουν το τελευταίο επεισόδιο του …‘σ΄αγαπώ’.

Μια δειλή προσπάθεια να κρυφτώ, από έναν ένοχο θυμό

… Πνίγομαι …

Κρύβομαι σε γωνιές που η ζωή έχει αποκοιμηθεί

που έχει δηλώσει παραίτηση,

χωρίς αποζημίωση ή αμοιβή.

Αναρωτιέμαι πως το κάνουν

πως χαίρονται μ΄όλα αυτά,

μ΄ένα σωρό ψεύτικα φιλιά και με τα βραβεία

που ξεπουλάνε ξεχασμένες μαριονέτες κάθε αργία.

Αφιλόξενα τα σπίτια της υποκρισίας

και στο σαλόνι απαραίτητος …ένας τοίχος ανδρείας,

για το κατόρθωμα της επιβλητικής ανοησίας.

Άμαθοι στη δουλειά …εκπαιδευμένοι στη δουλεία

μια νέα γενιά με τρία πτυχία.

… Ασφυκτιώ …

Θέλω να πετάξω από γκρεμό, κάθε λιμοκοντόρο

που εκπαιδεύει το κοινό στο μοντέρνο θέατρο,

που οι αυλικοί του ονόμασαν ‘ΖΩ’.

Καλύτερα φονιάς …

παρά ακόλουθος της μοντέρνας παστρικιάς.

Ξεπεσμός ένας αμόρφωτος λαός

να πεινάει σε διαμερίσματα πολυτελείας,

με μια λάμπα δανεικιά μιας γριάς κυρίας.

Μη νομίζεις …

ένας βουβός θεατής είμαι και εγώ

που έχει κουραστεί να ψιθυρίζει αηδιασμένος

‘Θεέ μου ….κοίτα με πως ΖΩ’

  ©2023 Μαρία Σταυρίδου

Αρθρογράφος – Συγγραφέας